بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایسنا /مهندسان چینی با استفاده از یک روش جدید موسوم به «کمان گرانشی»( gravitational slingshot) دو ماهواره را که در مدار اشتباه گیر کرده بودند، نجات دادند.
در تاریخ 15 مارس 2024(25 اسفند 1402)، چین دو ماهواره را بر روی موشک «یوان‌ژنگ-1اس»(Yuanzheng-1S) که بر روی موشک دیگری موسوم به «لانگ مارچ-2سی»(Long March-2C) نصب شده بود، پرتاب کرد، اما این پرتاب در رساندن ماهواره‌ها به مدار مورد نظرشان موفق نبود.
بیش از یک ماه تلاش برای نجات این ماهواره‌ها ادامه یافت، زیرا مهندسان چینی سعی در یافتن راه حلی داشتند که بتوانند ماهواره‌ها را از مدار خارج کنند تا در جو بسوزند.
به نقل از ال‌اس، اکنون این ماهواره‌ها پس از یک عملیات نجات 123 روزه با استفاده از روش جدید «کمان گرانشی» نجات یافتند.
مهندسان چینی از نیروی گرانش زمین، ماه و خورشید برای هدایت ماهواره‌ها به مدارهای مناسب خود استفاده کردند. تلاش‌های آنها ماموریت ماهواره‌ای را نجات داد و مانوری را نشان داد که می‌تواند برای مسیریابی در اعماق فضا، انقلابی ایجاد کند. این ماموریت همچنین فناوری پیشرفته‌ مداخله‌گر را برجسته ‌کرد.
این نقص در پرتاب، تیم‌های «مرکز فناوری و مهندسی برای بهره‌برداری از فضا»(CSU) را شگفت‌زده کرد. اندکی پس از آن، تیمی از مهندسان وضعیت دو ماهواره را که بسیار نزدیک‌تر از حد برنامه‌ریزی شده به زمین بودند و خارج از کنترل در حال چرخش بودند را شناسایی کردند. ماهواره‌ها در طول پرتاب ناموفق تا حدی آسیب دیده بودند و نمی‌توانستند نور خورشید را به اندازه کافی برای انجام یک مانور ترمیمی جذب کنند.
خوشبختانه مهندسان در نهایت راه حلی را پیدا کردند. «ژانگ هائو»( Zhang Hao)، محقق «دانشگاه ایالتی جنوبی»( CSU) در چین که تیمش این عملیات نجات را بر عهده داشت، گفت: این اولین ماموریت پرتابی بود که من تماشا کردم و در ابتدا به نقص پرتاب فکر نکردم. اگر ماهواره‌ها نابود می‌شدند، سال‌ها تلاشی که صرف کرده بودیم و پولی که در این ماموریت سرمایه‌گذاری شده بود، هدر می‌رفت.
وی افزود: همچنین این مسئله یک ضربه روحی برای تیم بود که خوشبختانه اینطور نشد. ما به دو تیم تقسیم شدیم. یک تیم از راه دور، موتورهای رانشگر ماهواره‌ها را کنترل کرد تا سرعت چرخش را کاهش دهد. تیم دیگر، بهترین مسیر را برای حرکت ماهواره‌ها به مسیر اصلی محاسبه کرد.
این دو ماهواره موسوم به «DRO-A» و «DRO-B» به فضاپیمای «DRO-L» که قبلاً پرتاب شده بود، پیوستند تا یک مجموعه را تشکیل دهند که خدمات مسیریابی را برای فضاپیماها ارائه کنند. طبق اظهارات «مائو شین‌یوان»( Mao Xinyuan) یکی دیگر از محققان، این ماهواره‌ها به کنترل‌کنندگان زمینی قابلیت یافتن یک فضاپیما ظرف سه ساعت را می‌دهد.
این کاهش قابل توجهی در مدت زمان یافتن فضاپیماها، نسبت به مدت زمان دو تا سه روزه است. «مائو» همچنین ادعا می‌کند که این ابتکار به آنها اجازه می‌دهد تا فضاپیماهای بدون سرنشین را هدایت کنند و امکان خلبانی خودکار را فراهم کنند.
انتهای پیام