بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
با نزدیک شدن به پایان لیگ بیست‌وچهارم فعالیت‌های نقل‌وانتقالاتی داغ و ایجنت‌ها فعال می‌شوند. هدف کسب بیشترین سود از جابه‌جایی بازیکنان در بازاری است که عرضه و تقاضا در آن متوازن نیست. 
به گزارش «اعتماد» جابه‌جایی بازیکنان و مربیان در لیگ ایران و اقصی ‌نقاط جهان طی فصل انجام می‌شود، اما اوج داستان پنجره تابستانی نقل و انتقالات است. در این برهه زمانی است که دلالان یا همان ایجنت‌ها پای کار می‌آیند و مدیران ساده‌لوح فوتبال ایران را تحت تاثیر قرار می‌دهند. آنها با تسلط روی بازیکنان و مدیران باشگاه‌ها معامله‌ای چرب و نرم ترتیب می‌دهند که نفع همه را تامین می‌کند الا هوادارانی که جز موفقیت تیم‌شان چیزی نمی‌خواهند. 
البته اشتباه نشود! هیچ کس قرار نیست فعالیت ایجنت‌ها را زیر سوال ببرد. ایجنت‌ها بخش جدایی‌ناپذیر و بسیار مهم نه فقط فوتبال که همه عرصه‌های مربوط به صنعت سرگرمی هستند. منتها با این تفاوت که در فوتبال روز دنیا این گروه شناسنامه‌دار، دارای مجوز و در شفافیت کامل هستند. این گروه‌ها هنگام کار منافع همه طرف‌ها را در نظر می‌گیرند؛ خودشان، باشگاه و بازیکن. در ایران اما اوضاع کاملا عکس است. دلال‌ها گروه‌های ناشناس، اغلب بدون مجوز و غیرشفاف هستند که تنها منافع خودشان را می‌بینند. هدف از نوشتن این مطلب نقد ایجنت‌ها یا همان دلالان نیست. هدف گوش به زنگ کردن مدیران باشگاه‌ها و هواداران است که در دام بازی‌های این افراد نیفتند. همین حالا که این نوشته را می‌خوانید برخی بازیکنان بی‌کیفیت لیگ که در فصل گذشته یا بیشتر اوقات مصدوم بودند یا بدون هیچ گونه تاثیرگذاری خاصی فصل را به پایان رساندند مشغول ملاقات با ایجنت‌های مختلف هستند تا بتوانند بهترین قراردادها را به ثبت برسانند. از برخی تیم‌های بزرگ پایتخت هم خبر رسیده ستاره‌های پا به سن‌ گذاشته که نه، کاملا پیر و ناکارآمد با انواع و اقسام ابزارها مشغول متقاعد کردن مدیران باشگاه‌ها و سرمربیان برای بستن قراردادهای جدید هستند. 
متاسفانه به دلیل چرخه معیوب تولید بازیکن در ایران که باعث شده هر سال عوض معرفی تعداد زیادی جوان با استعداد و جویای نام، اهداف نقل و انتقالاتی حول و حوش بازیکنان بالای 33، 34 سال سن شکل بگیرد. نبود بازیکن در مارکتی که به تعداد زیادی بازیکن جدید هر سال نیاز دارد باعث شده پیرمردها همچنان خریدار داشته باشند. برای اینکه بحث رنگی نشود اسم نمی‌بریم، اما همه می‌شناسند بازیکنی را که فصل پیش با 36 سال سن قرارداد 70 میلیارد تومانی (در زمان دلار 60 هزار تومانی) امضا کرد و امسال اگر بخواهد تمدید کند به کمتر از یک قرارداد 12 رقمی رضایت نمی‌دهد.
بازار
سازوکار بالا بردن قیمت بازیکنان معمولی توسط ایجنت‌ها در فوتبال ایران بسیار نخ‌نما شده، اما عجیب آنجاست که همچنان به شکلی باورنکردنی جواب می‌دهد. اولین مرحله راه‌اندازی موج‌ در کانال‌های هواداری است. با دستور ایجنت‌ها کانال‌ها و صفحات پرمخاطب شروع می‌کنند به ساختن هایلایت‌های جذاب از بازیکن مورد نظر و نوشتن متن‌های تمجیدآمیز. می‌روند از یک‌سری به اصطلاح کارشناس نقل قول‌هایی می‌آورند در مورد کیفیت آن بازیکن و در نهایت به مدیران باشگاه تاکید می‌کنند فلانی باید بماند! این فشار گاهی آنقدر زیاد می‌شود که بارها و بارها پیش آمده مدیران باشگاه در پاسخ به این سوال که چرا فلانی را نگه داشتید، جواب دادند: اگر این کار را نمی‌کردیم هواداران تکه‌پاره‌مان می‌کردند! 
 مرحله دوم ساختن پیشنهادهای خیالی از کشورهای حاشیه خلیج‌فارس است! مثلا به یک‌باره شنیده می‌شود بازیکنی که در فصل پیش آمار صفر گل و صفر پاس گل با نیمکت‌نشینی در نیمی از فصل را به ثبت رسانده از باشگاه‌های اماراتی و قطری پیشنهاد دارد. در این مواقع ایجنت‌ها یا خود بازیکنان با برخی رسانه‌ها تماس گرفته و چنین اخباری را منتشر می‌کنند. از آن طرف برخی رسانه‌های کوچک در کشورهای عربی یا اروپای شرقی هم پا به رکاب هستند تا با گمانه‌زنی‌های رسانه‌ای به اصطلاح بازارگرمی کنند. اگر مرحله قبل باعث ابقای بازیکن می‌شد، مرحله دوم باعث بالاتر رفتن مبلغ قرارداد می‌شود. 
اما اگر گزینه‌های اول و دوم چندان جواب ندهند مرحله سوم کلید می‌خورد؛ این مورد برای تیم‌های همشهری استقلال و پرسپولیس بیشتر جواب می‌دهد. البته به تازگی وسط آمدن نام باشگاه‌های دیگر مدعی قهرمانی هم جواب می‌دهد. در این مرحله اگر بازیکن پرسپولیسی باشد، می‌گویند از استقلال پیشنهاد دارد و اگر استقلالی باشد، می‌گویند پرسپولیس دنبال او است! جدیدا سپاهان و تراکتور هم به این لیست اضافه شده‌اند. همین حالا می‌توانید ببینید نام کدام بازیکنان سرخابی کنار باشگاه‌های مدعی قهرمانی می‌چرخد. 
فضاسازی رسانه‌ای و فشار هواداران مدیران فوتبال نابلد، بی‌تجربه و ترسو را در گوشه رینگ قرار می‌دهد و بعد از آن به هر خواسته‌ای تن می‌دهند. اگرچه این بخش خوش‌بینانه ماجراست.
بدبینانه چیست؟ اینکه علاوه بر ایجنت‌ها که از جابه‌جایی بازیکن سود می‌برند، مدیرعامل و سرمربی و مربی هم سود ببرند! این موردی است که بارها و بارها در فوتبال ایران شنیده شده و از شواهد و قرائن هم برمی‌آید که تا حدی صحت داشته باشد؛ مخصوصا در مورد بازیکنان خارجی وگرنه چطور می‌شود مربی یا بازیکنی که دستمزدش مثلا 50 هزار دلار است در ایران قرارداد میلیون دلاری ببندد؟ بحث آوردن بازیکن خارجی خودش یک کتگوری جداست. 
هواداران و مدیران باید به‌ هوش باشند که در بازی‌های رسانه‌ای هواداری دلالان قرار نگیرند. باید مراقب باشند بازیکنان گنجشک رنگ شده را جای قناری به آنها قالب نکنند. باید حواس‌شان باشد بازیکنی که در فصل گذشته در هیچ پارامتری جزو حتی بازیکنان معمولی لیگ نبوده به عنوان «بمب نقل ‌و انتقالاتی» یا «شاه‌ماهی نقل و انتقالات» جا زده نشود. فوتبال ایران پول زیاد ندارد، اما بسیار ولخرج است. منابع مالی اندک فوتبال ایران معمولا صرف خریدهای بی‌فایده و صرفا دهان‌ پرکن می‌شود.