بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایسنا /در یک جراحی جسورانه 19 ساعته، پزشکان از طریق حدقه چشم بیمار به تومور نخاعی دسترسی پیدا کردند و با دقت کره چشم او را چند میلی‌متری جابجا کردند تا به یک توده تهدیدکننده زندگی برسند.
جراحان مغز و اعصاب در مرکز پزشکی دانشگاه مریلند در ایالات متحده با برداشتن موفقیت‌آمیز یک تومور نخاعی از طریق حدقه چشم بیمار در یک روش پیشگامانه که می‌تواند مرزهای جدیدی را برای درمان تومورهای عمیق باز کند، به یک نقطه عطف پیشگامانه دست یافته‌اند.
به نقل از آی‌ای، دکتر محمد ای. ام. لبیب (Mohamed A. M. Labib)، جراح مغز و اعصاب و استادیار دانشکده پزشکی دانشگاه مریلند که رهبری این عمل جراحی پرخطر را بر عهده دارد، فاش کرد که بیمار، کارلا فلورس 19 ساله، پیش از این دو عمل جراحی طاقت‌فرسا برای برداشتن تومور مغزی نادری به نام کوردوما (Chordoma) انجام داده بود.
با این حال، در طول دوره نقاهت او، پزشکان کوردومای دیگری را کشف کردند، این بار در نزدیکی قاعده جمجمه‌اش، که نیاز به رویکردی نوآورانه‌تر داشت، زیرا روش‌های سنتی، از طریق گردن، دهان یا بینی، خطرات عمده‌ای از جمله عفونت یا محدودیت دید را به همراه داشت.
این امر لبیب را به همراه همکارانش، دکتر آندره هبرت (Andrea Hebert)، جراح سر و گردن، و دکتر کالپش واخاریا (Kalpesh Vakharia)، جراح ترمیمی صورت، بر آن داشت تا با استفاده از روشی که آن را «سوراخ بینی سوم» نامیدند، گامی جسورانه بردارند و به تومور از طریق حفره چشم چپ او دسترسی پیدا کنند.
یک جراحی چالش برانگیز
طبق گزارش‌ها، برای اطمینان از امکان‌پذیری و ایمنی این عمل، گروه جراحی ساعت‌های بی‌شماری را صرف تمرین روی سر اجساد کردند. این آمادگی گسترده به آنها اجازه داد تا روش خود را اصلاح کنند، چالش‌های احتمالی را در نظر بگیرند و اطمینان حاصل کنند که هر مرحله از جراحی با بالاترین سطح دقت و مراقبت انجام می‌شود.
به گفته این گروه، این جراحی 19 ساعته نیاز به دقت فوق‌العاده‌ای داشت. پزشکان با ورود از طریق حفره چشم بیمار و با استفاده از یک محافظ قرنیه برای محافظت، کره چشم و بافت‌های اطراف آن را با دقت تنها چند میلی‌متر به عقب حرکت دادند.
سپس با استفاده از یک مته کوچک، بخش‌هایی از استخوان کف حدقه چشم و فک بالا برداشته شد تا به محل تومور دسترسی پیدا شود. جراحان با استفاده از سه مسیر جراحی هماهنگ که هم سوراخ‌های بینی و هم حدقه چشم را شامل می‌شود، تومور را قطعه قطعه با استفاده از مته و ابزارهای آندوسکوپی خارج کردند.
لبیب توضیح داد که گروه در فاصله چند میلی‌متری از نخاع عمل را انجام می‌داد، در آن جا حتی کوچکترین اشتباه می‌توانست منجر به فلج یا سکته مغزی بالقوه کشنده شود، وضعیتی که در آن خونرسانی به پایه مغز قطع می‌شود.
مسیر بهبودی
پس از این جراحی گسترده، واخاریا استخوان‌های حدقه چشم و صورت را با استفاده از پیوند استخوان از لگن، صفحات تیتانیومی، پیچ و مش بازسازی کرد. هدف این بود که ساختار صورت او را به گونه‌ای یکپارچه بازسازی شود که هیچ اثری از جراحی تهاجمی در آن دیده نشود.
سپس بیمار دو روز بعد تحت عمل جراحی تثبیت‌کننده قرار گرفت تا محل اتصال بین جمجمه و ستون فقرات او تقویت شود. پس از گذشت شش هفته از بهبودی، او پروتون‌تراپی را برای هدف قرار دادن هرگونه سلول تومور میکروسکوپی باقی مانده آغاز کرد.
لبیب تایید کرد که اسکن‌های بیمار تقریبا یک سال پس از این جراحی تاریخی، هیچ نشانه‌ای از بازگشت تومور نشان نمی‌دهد. این بیمار که اکنون به خانه‌اش در مریلند بازگشته است، و از یک گردنبند طبی برای حمایت از گردن خود استفاده می‌کند.
به گفته لبیب، این عمل پیشگامانه می‌تواند به زودی به مسیری مناسب برای درمان سایر تومورهای پیچیده قاعده جمجمه و ستون فقرات تبدیل شود. او معتقد است که زیر سوال بردن هنجارهای جراحی و کنار زدن مرزها، با دقت و آمادگی، کلید نوآوری است.