بزرگنمايي:

ایران پرسمان - شرق / «سرمایه‌گذاری فقط مالی نیست» عنوان یادداشت روز در روزنامه شرق به قلم حمزه نوذری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
وقتی از سرمایه‌گذاری سخن گفته می‌شود، اغلب به عنوان یک مفهوم یا عمل مادی و اقتصادی مطرح می‌شود؛ به این معنا که از مصرف فعلی صرف‌نظرکردن و دارایی را برای کسب مازاد مالی بیشتر در آینده هزینه‌کردن. از این منظر، سرمایه‌گذاری عملی است برای منفعت اقتصادی و بهره‌وری مادی با محاسبه آگاهانه و عقلانی. به عبارت بهتر سرمایه‌گذاری عملی است مختص میدان اقتصادی که بازیگران این میدان برای کسب منفعت مادی در معامله و رقابت هستند. اما این تعریفی تنگ‌دامنه و محدود از سرمایه‌گذاری است.
از نظر بوردیو، جامعه‌شناس معروف فرانسوی، سرمایه‌گذاری یعنی جذب چیزی شدن، چیزی را شایسته شرکت یافتن، امری را جذاب دیدن و علاقه‌مندشدن به آن، بودن در آن، شایستگی دنبال‌کردن و وقت‌گذاشتن برای چیزی. عدم سرمایه‌گذاری یعنی بی‌تفاوتی به چیزها به گونه‌ای که بودن و نبودن آن توفیری نمی‌کند، همه چیز مساوی‌بودن، نداشتن دلبستگی و نه‌فقط نداشتن نفع مالی. سرمایه‌گذاری یعنی چیزها آن‌قدر مهم هستند که حاضرید برایشان وقت و انرژی بگذارید.
بازار
به قول بوردیو، شاید بتوان از دو نوع سرمایه‌گذاری سخن گفت: سرمایه‌گذاری روحی از نوع شور و شوق و سرمایه‌گذاری مالی. دغدغه و مایه‌گذاشتن برای چیزی نه‌فقط برای کسب مازاد مالی بلکه برای یافتن شور و اشتیاق نوعی سرمایه‌گذاری است. وقتی در شبکه‌های اجتماعی مجازی کسی، نوشته‌ای یا کلیپی را دنبال می‌کند، دوست دارد و به اصطلاح لایک می‌کند، یعنی وقت گذاشته و برایش مهم بوده و برای هر دو طرف نوعی سرمایه‌گذاری است؛ شور و شوق و لحظات خوش برای یکی و منفعت مالی برای فرد دیگری.
در بازی فوتبال گفته می‌شود بزرگ‌ترین سرمایه تماشاگران هستند یعنی کسانی که بازی را شایسته دنبال‌کردن می‌دانند، وقت می‌گذارند و دغدغه دارند، سرمایه باشگاه هستند. در مثال دیگری، می‌توان تصور کرد جوانی در عرصه فوتبال یا تئاتر با شور و شوق تمرین می‌کند، با انگیزه است، شکست‌ها برایش دردناک و بردها لذت‌بخش است؛ این یعنی این جوان روحش را درگیر تئاتر یا فوتبال کرده است. باور دارد فوتبال یا تئاتر ارزشش را دارد و خود را با قواعد آن وفق داده است و آینده خودش را در این عرصه دنبال می‌کند. این با کسی که فوتبال یا تئاتر را فقط برای پول دنبال می‌کند اما به بازی باور ندارد، متفاوت است. وقتی درگیر چیزهایی می‌شویم که برای ما مهم هستند و آنها را شایسته توجه و دنبال‌کردن می‌دانیم و به اصطلاح برایمان معنادار هستند، در حقیقت وارد بازی می‌شویم؛ نه ضرورتا برای اینکه نفعی مادی ببریم بلکه نوعی حیات در آن می‌بینم، نوعی زندگی به معنای اشتیاق.
به اصطلاح بی‌طمع هستیم اما بی‌تفاوت خیر، بلکه شورمندی داریم و حاضریم برای آن وقت و انرژی بگذاریم. خلاصه اینکه، دغدغه‌مندی و اشتغال خاطر به چیزها نوعی سرمایه‌گذاری است. به عنوان مثال، نظام آموزشی در مدارس تلاش می‌کند دانش‌آموزان را نسبت به چیزهایی دغدغه‌مند کند و می‌کوشد چیزهایی را برای آنها بااهمیت و حیاتی تلقی کند، انگیزه‌هایی ایجاد کند تا آنها وارد عرصه‌های خاصی شوند تا به این وسیله برای حمایت از نظم مستقر سرمایه‌گذاری کند. هرچند دغدغه‌مندی و توجه به چیزها لزوما اهداف اقتصادی ندارد اما می‌تواند جهت اقتصادی داشته باشد؛ یعنی هرچند آگاهانه و با طرح و نقشه قبلی دارای اهداف مالی نبوده اما می‌تواند نتایج مالی و مادی داشته باشد که امروزه به آن اقتصاد توجه گفته می‌شود. بوردیو در کتاب نظریه کنش می‌گوید آنچه افراد را در حوزه علم یا هنر به تکاپو و رقابت وا می‌دارد، همان چیزی نیست که افراد را در حوزه اقتصاد به تکاپو و رقابت وا می‌دارد. پس اشکال متفاوت سرمایه‌گذاری در عرصه‌های مختلف وجود دارد که قابل تقلیل به سرمایه‌گذاری مالی نیست.
وقتی از رفع موانع برای سرمایه‌گذاری سخن گفته می‌شود، متوجه باشیم که سرمایه‌گذاری فقط مالی و اقتصادی نیست و نیم‌نگاهی هم به رفع موانع شور و اشتیاق در جامعه داشته باشیم.