ایران پرسمان - فرارو / نیکلاس مادورو در سال 2013 و پس از مرگ هوگو چاوز در حالی که معاون اول او محسوب می شد به ریاست جمهوری ونزوئلا دست یافت. هوگو چاوز پیش از مرگش او را به عنوان بهترین جانشین برای خود معرفی کرده بود و همین امر سبب پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا شد.
نیکلاس مادورو موروس، سیاستمدار ونزوئلایی و رئیس جمهور کنونی این کشور است که پس از مرگ هوپو چاوز و در سال 2013 به این مقام دست یافت.
مادورو که چهل و ششمین رئیس جمهور کشور ونزوئلا محسوب میشود از ابتدای ریاست جمهوری خود تاکنون با بحرانهای متعددی در عرصه اقتصادی و سیاسی مواجه شد که آخرین آنها تهدید نظامی ایالات متحده در هفتههای اخیر بوده است.
بازار
نیکلاس مادورو کیست؟
نیکلاس مادورو متولد 23 نوامبر 1962 در کاراکاس، پایتخت ونزوئلا، است و در خانوادهای متوسط با گرایشهای چپگرایانه بزرگ شد. پدرش، نیکلاس مادورو گارسیا، رهبر اتحادیه کارگری چپگرا بود و مادرش، ترزا د ژسوس موروس، اصالتاً کلمبیایی داشت. این پیشینه خانوادگی بعدها به یکی از نقاط بحثبرانگیز زندگی سیاسی مادورو تبدیل شد، زیرا مخالفان او ادعا کردهاند که ممکن است در کلمبیا متولد شده باشد، ادعایی که مادورو آن را رد کرده و دادگاه عالی ونزوئلا در سال 2018 آن را بیاساس اعلام کرد. مادورو در کودکی به عنوان یک کاتولیک بزرگ شد اما اجداد پدریاش ریشههای یهودی سفاردی داشتند که به کاتولیسیسم گرویده بودند.
زندگی مادورو از جوانی با فعالیتهای کارگری و سیاسی گره خورده بود. او به جای ادامه تحصیل دانشگاهی، به عنوان راننده اتوبوس در کاراکاس مشغول به کار شد و به سرعت در اتحادیه کارگران حملونقل مترقی (UTRAN) پیشرفت کرد. در نوجوانی، ریاست اتحادیه دانشآموزی مدرسهاش را بر عهده گرفت و در دهه 1980 برای آموزشهای کمونیستی به کوبا سفر کرد. این دوره، مادورو را به ایدئولوژی سوسیالیستی نزدیکتر کرد. در سال 1992، پس از کودتای ناکام هوگو چاوز علیه دولت کارلوس آندرس پرز، مادورو از چاوز حمایت کرد و خواستار آزادی او شد. این حمایت، پایه دوستی عمیق میان آنها را گذاشت و مادورو را به یکی از نزدیکان چاوز تبدیل کرد.
مادورو چطور رئیس جمهور ونزوئلا شد؟
ورود مادورو به سیاست رسمی با پیروزی چاوز در انتخابات 1998 آغاز شد. او به مجلس نمایندگان ونزوئلا (اتاق پایین پارلمان) راه یافت و در سال 1999، در مجمع ملی مؤسسان شرکت کرد که قانون اساسی جدید ونزوئلا را تدوین نمود. این قانون اساسی، قدرت رئیس جمهور را افزایش داد و پارلمان را به مجمع ملی تکمجلسی تبدیل کرد. مادورو در سال 2000 به مجمع ملی انتخاب شد و از 2005 تا 2006 ریاست آن را بر عهده گرفت. در سال 2006، چاوز او را به عنوان وزیر امور خارجه منصوب کرد. مادورو در این سمت، سیاست خارجی "انقلاب بولیواری" را پیش برد و روابط نزدیک با کوبا، ایران و روسیه را تقویت کرد. او به عنوان دیپلماتی ماهر شناخته شد و در مذاکرات بینالمللی، از جمله در سازمان کشورهای آمریکایی (OAS)، نقش فعالی ایفا کرد.
در اکتبر 2012، پس از پیروزی چاوز در انتخابات ریاستجمهوری مقابل هنریک کاپریلِس رادونسکی، مادورو به عنوان معاون رئیس جمهور منصوب شد. در این زمان، او و همسرش، سیلیا فلورس – که خود رئیس سابق مجمع ملی و دادستان کل ونزوئلا بود – به عنوان زوج قدرتمند سیاسی شناخته میشدند. چاوز، که با سرطان مبارزه میکرد، در دسامبر 2012 در سخنرانی تلویزیونی، مادورو را اینچنین به عنوان جانشین خود معرفی کرد: "نظر قاطع من، روشن مانند ماه کامل، این است که نیکلاس مادورو را به عنوان رئیس جمهور انتخاب کنید... او یکی از رهبران جوان با بیشترین توانایی برای ادامه است، اگر من نتوانم." این تأیید، مادورو را به موقعیت جانشینی رساند.
چاوز در 5 مارس 2013 درگذشت و مادورو بلافاصله به عنوان رئیس جمهور موقت سوگند یاد کرد. طبق قانون اساسی ونزوئلا، انتخابات ویژهای برای تکمیل دوره ششساله چاوز (تا 2019) در 14 آوریل 2013 برگزار شد. مادورو، به عنوان نامزد حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا (PSUV)، مقابل کاپریلِس رقابت کرد. نتایج شورای ملی انتخابات (CNE) نشان داد که مادورو با 50.61 درصد آرا (7,587,925 رأی) پیروز شده، در حالی که کاپریلِس 49.12 درصد (7,384,670 رأی) کسب کرد – تفاوتی تنها 1.5 درصدی. کاپریلِس نتایج را به رسمیت نشناخت و خواستار شمارش مجدد کل آرا شد، اما CNE تنها شمارش 54 درصدی را تأیید کرد. نتیجه شمارش دوباره آرا مجددا مادورو را پیروز انتخابات معرفی کرد و او در 19 آوریل 2013 سوگند ریاستجمهوری خورد.
دوران ریاست جمهوری مادورو
پیروزی در انتخابات 2013، مادورو را به جانشین طبیعی چاوز تبدیل کرد، اما او از همان ابتدا با چالشهایی روبرو شد. اقتصاد ونزوئلا، وابسته به نفت، با افت قیمت جهانی نفت در سالهای بعد مواجه گردید و منجر به تورم بالا، کمبود مواد غذایی و دارو، و اعتراضات گسترده شد. در انتخابات 2018 مادورو دوباره پیروز اعلام شد، اما این انتخابات به دلیل تحریمهای اپوزیسیون و ادعاهای تقلب، بشدت مشروعیتش را تحت تاثیر قرار داد. در ژانویه 2019، خوان گوایدو، رئیس مجمع ملی، خود را رئیس جمهور موقت اعلام کرد و بیش از 50 کشور، از جمله ایالات متحده، مادورو را به رسمیت نشناختند. با این حال، مادورو با حمایت ارتش و متحدان خارجی مانند روسیه و چین، قدرت را حفظ کرد. در انتخابات جنجالی ژوئیه 2024، مادورو دوباره پیروزی خود را اعلام کرد، اما مخالفان و ناظران بینالمللی، از جمله ایالات متحده، آن را نامشروع دانستند که اعتراضات گستردهای را برانگیخت.
او در ژانویه 2025 برای دوره سوم سوگند یاد کرد، در حالی که بحرانهای داخلی و تحریمهای بینالمللی از جمله مهمترین چالشهای دوره سوم ریاست جمهوری او بود. اما ماجرا به همینجا ختم نشد و مهترین چالش ریاست جمهوری او در هفتههای اخیر با تهدیدات نظامی ایالات متحده به بهانه قاچاق مواد مخدر به اوج خود رسید.