بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایران / « انسجام در برابر کرونا » عنوان یادداشت روزنامه ایران به قلم محمد زینالی اُناری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
یک جامعه منسجم و مقتدر در برابر بحران‌های ناشی از تهدیدات بیرونی اعم از طبیعی و انسانی به سرعت بسیج شده و خود را سامان می‌دهد. اگر فرآیند این سامان‌یابی بخوبی انجام نشود، یا تهدیدات طبیعی و انسانی بزرگ‌تر است یا اینکه فرآیند مقابله با تهدیدات دچار اختلال است. حتی بحران‌های جنبی که در کنار تهدیدهای ناشی از تهدیدات طبیعی و انسانی هستند، نیز نمی‌توانند جامعه‌ای که سامان دفاعی درستی دارد را درگیر کنند، مگر اینکه از این متغیرها غفلت کند.
در زمانی که ما گرفتار کرونا شدیم، هم زمان دچار تهدیدات انسانی از سوی کارفرمایان بزرگ نظام جهانی شده و به تعبیر سیاستمداران در جنگ اقتصادی بودیم. اگرچه پیش از آمدن کرونا بحران‌های دیگری نیز به جهت دامنه دار بودن تهدید اقتصادی فراهم شده و کشور را هرچه بیشتر درگیر نموده بود. بحران‌هایی که به جهت رازآلوده شدن امور، تنگنای اقتصادی و... در سطح جامعه بوده و در سال‌های 96 و 98 نظام سیاسی کشور را درگیر خود کرده بود. با این حال فرایند مواجهه با مشکلات اقتصادی نظام بین‌المللی و بحران کرونا تلاش‌های بسیاری در جهت ساماندهی بحران بین‌المللی و بحران کرونا داشت.
اما پیش از همه این‌ها، باید مشکل اصلی اثرگذاری تهدیدات بیرونی و حاد شدن بحران‌ها را در آن انسجام و اقتدار پیش از بحران و در دل نظامات اجتماعی جست. چرا که جامعه‌ای که در نظام فعلی جهانی ممکن است با کشورهای دیگر و بلایای طبیعی درگیر شود اگر از عدم انسجام رنج برد، مشکلاتش بزرگتر به نظر خواهد رسید.
بزرگ‌ترین مسأله امروز ما در سال‌های گذشته این بوده که در مردم هر کشوری خدمات اجتماعی و رفاه اقتصادی مملکت خود را با سایر کشورها می‌سنجند و هر آن ممکن است از کج کارکرد نظام ملی به خاطر هر چیزی که نمونه آن را می‌توان در مسائل بازنشستگی، بیمه، آلودگی شهرها و سایر مسائل دخیل بر رضایت مردم از خدمات اجتماعی راضی به نظر نرسند. لذا هر دولتی که در ایران کار می‌کند امروز باید کف رضایت عامه شهروندان از خدمات اجتماعی را مد نظر قرار داشته باشد تا از این منظر دچار بهم ریختگی
اجتماعی نشود.
آن چه که کرونا به ما گوشزد می‌کند، نگهداری از کشوری است که در شرایط امروزی، در یک شرایط آکواریومی و پر از اطلاعات در جهانی نوین است که تأمین رضایت اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی در آن، پیش از فرارسیدن هر تهدیدی خود یک نوع مسأله اساسی است و اگر چنین مسأله‌ای را در کشورداری ناچیز بپنداریم، به انحای مختلف به شکل‌گیری شکاف‌های دولت-ملت و سایر شکاف‌های محتمل که در ایران کم نیست، دامن خواهد زد.
کرونا یک آشکارساز، کاتالیزور و چراغ قوه است که اشکالات ما را به ما گوشزد می‌نماید و در کنار همه اینها یک درس بزرگ به زمامداران و حاکمان کشورها در مورد مسائل سرزمینی می‌دهد که اگر جامعه همسبتگی اش را به هر دلیلی ولو دلایل ناگهانی و پیش‌بینی نشده از دست بدهد، ساماندهی آن در برابر تهدیدات بیرونی به مراتب سخت‌تر خواهد شد. از این رو، وجود یک سخنگوی طبی و یک نظام بهداشتی برای حل این مسأله کافی نبوده و به سخنگویی فراتر از آن و به برنامه بحرانی که اساس خود را در تقویت پیوندهای اجتماعی می‌جوید نیاز دارد.