بزرگنمايي:

ایران پرسمان - مجله ایلیاد / ساعت 5 و 34 دقیقه صبح 24 مهر 1400، ناسا فضاپیمای لوسی را از ایستگاه فضایی فلوریدا توسط راکت اطلس5 به فضا پرتاب کرد. یک ساعت پس از پرتاب، لوسی از مرحله‌ی دوم راکت جدا شد. نیم ساعت پس از جدا شدن لوسی، دو پانل خورشیدی آن که هر کدام 7.3 متر طول دارند، باز شدند و توانستند با موفقیت باتری‌های فضاپیما را شارژ کنند. اولین سیگنالی که ناسا از لوسی دریافت کرد در ساعت 6 و 40 دقیقه همان روز به وقت ایران بود. در حال حاضر لوسی با سرعت 108،000 کیلومتر بر ساعت به مسیر خود ادامه می‌دهد تا پس از چرخیدن به دور خورشید به محل ماموریت خود در اطراف سیارک‌های تروجان مشتری برسد.
به اعتقاد ستاره‌شناسان، سیارک‌های تروجان بقایای مواد باقی مانده از شکل‌گیری مشتری هستند. سیارک‌های مشتری در دو گروه حول خورشید می‌چرخند. یک گروه از آن‌ها در جلوی سیاره در حال حرکت هستند و گروه دوم پشت سر مشتری به دور خورشید می‌گردند. این سیارک‌ها تحت اثر همزمان گرانش خورشید و بزرگ‌ترین سیاره‌ی حول آن یعنی مشتری هستند و در حقیقت جایی قرار گرفته‌اند که این دو نیرو در تعادل با یکدیگر باشند.
فضاپیمای لوسی اولین ماموریتی است که برای مطالعه‌ی این سیارک‌ها اقدام کرده است. نام لوسی برای این فضاپیما از روی یک فسیل انسانی که بینش عمیقی در مورد تکامل انسان‌ها ارائه کرده بود، برداشته شده است. ستاره‌شناسان امید دارند فضاپیمای لوسی نیز دانش بشر از منشاء سیارات و شکل‌گیری منظومه‌ی شمسی را دچار تغییرات اساسی کند.
لوسی در طول ماموریت خود یک بار در سال 2022 از گرانش زمین برای حرکت خود کمک می‌گیرد و تا فراتر از مدار مریخ شتاب می‌گیرد. در مرحله‌ی بعد این فضاپیما در سال 2024 مجدداً به سمت زمین برمی‌گردد تا دوباره از گرانش آن کمک بگیرد و در سال 2025 به سیارک «دونالد جانسون» در کمربند اصلی سیارکی منظومه‌ی شمسی برسد. در نهایت این فضاپیما در سال 2027 برای اولین بار به سمت یکی از سیارک‌هایی که در جلوی مشتری حرکت می‌کنند رهسپار می‌شود. لوسی پس از پرواز از نزدیکی 4 سیارک، برای بار سوم در سال 2031 دوباره به سمت زمین برمی‌گردد و از گرانش آن کمک می‌گیرد تا در سال 2033 به سیارک‌های دیگر مشتری برسد.
کار بر روی ماموریت لوسی از سال 2014 شروع شده است. هنوز سال‌های زیادی تا رسیدن لوسی به اولین سیارک مقصد باقی مانده است، ولی این اجرام آسمانی ارزش انتظار و تلاش را دارند؛ زیرا مانند الماس منظومه‌ی شمسی هستند و اطلاعات زیادی در آن‌ها نهفته است.