بزرگنمايي:

ایران پرسمان - سیناپرس / محققان بیمارستان دانشگاهی فرانکفورت و دانشگاه گوته این شهر در آلمان، چگونگی چسبیدن باکتری ها به سلول های میزبان را کشف کرده اند و از این طریق، اولین گام مهم را برای توسعه دسته جدیدی از آنتی بیوتیک ها برداشته اند.
 چسبندگی باکتری ها به سلول های میزبان، همیشه اولین و یکی از گام های تعیین کننده در ایجاد بیماری های عفونی است. هدف از این چسبندگی توسط پاتوژن های عفونی، ابتدا تکثیرشدن در بدن ارگانیسم میزبان مثلا بدن انسان و سپس ایجاد عفونت است که در بدترین حالت می تواند منجر به مرگ شود. 
درک دقیق چسبندگی باکتری به سلول‌های میزبان، کلید یافتن جایگزین‌های درمانی است که این تعامل حیاتی را در اولین مرحله ممکن عفونت مسدود می‌کند.
حالا پژوهشگران فوق در یک پژوهش بین المللی، مکانیسم دقیق چسبندگی باکتریایی را با استفاده از باکتری بیماری‌زای انسانی موسوم به بارتونلا هنسلا توضیح داده‌اند. این پاتوژن باعث یک بیماری به نام «خراش گربه» می شود، بیماریی که از حیوانات به انسان منتقل می گردد. 
در این پروژه مشترک بین‌المللی، مکانیسم چسبندگی باکتری فوق به سلول های میزبان با کمک ترکیبی از آزمایش‌های چسبندگی در شرایط آزمایشگاهی و علم پروتئومیکس با توان عملیاتی بالا رمزگشایی شده است. به گزارش سیناپرس، علم پروتئومیکس شامل مطالعه تمام پروتئین های موجود در یک سلول یا یک ارگانیسم پیچیده است.
دانشمندان در این پژوهش، یک مکانیسم کلیدی را روشن کرده‌اند: چسبندگی باکتری به سلول‌های میزبان را می‌توان به تعامل دسته خاصی از چسبنده‌ها به نام «آدهزین‌های خودکار انتقال‌دهنده تریمریک» با مولکول فیبرونکتین، یعنی پروتئینی که اغلب در بافت انسان یافت می‌شود، ردیابی کرد. 
چسبنده ها اجزایی روی سطح باکتری ها هستند که پاتوژن را قادر می سازند تا به ساختارهای بیولوژیکی میزبان بچسبد. موارد مشابه چسبنده‌ای که در اینجا به‌عنوان عاملی حیاتی شناسایی شده‌ است، در بسیاری از باکتری‌های بیماری‌زای انسانی دیگر نیز وجود دارند.به گزارش سیناپرس، از جمله این باکتری های بیماری زا می توان به اسینتوباکتر بائومانی که به چند داروی آنتی بیوتیک مقاوم شده است اشاره کرد. سازمان بهداشت جهانی (WHO) این باکتری سخت جان را به عنوان اولویت اصلی برای تحقیق در مورد آنتی‌بیوتیک‌های جدید طبقه‌بندی کرده است.
اکنون در این پژوهش که در آن از پیشرفته ترین آنالیزهای پروتئینی برای تجسم نقاط دقیق تعامل بین پروتئین ها و باکتری ها استفاده شده است، نشان داده شده که مسدود کردن این فرآیندها تقریباً به طور کامل از چسبندگی باکتری ها جلوگیری می کند. 
به گفته محققان، رویکردهای درمانی با هدف جلوگیری از چسبندگی باکتری به این روش می‌توانند به تولید جایگزین های درمانی امیدوارکننده‌ای به عنوان یک کلاس جدید از آنتی‌بیوتیک‌ها معروف به «ضد لیگاندها» در حوزه دائماً در حال رشد باکتری‌های مقاوم منجر شوند.
به گزارش سیناپرس، این یافته های پیشرو و ارزشمند در نشریه Microbiology Spectrum متعلق به انجمن میکروبیولوژی آمریکا منتشر شده اند.