بزرگنمايي:

ایران پرسمان - باشگاه خبرنگاران / آخرالزمان مقطعی است که بشریت باید به ناچار وارد عرصه‌ی آن شود. این موضوع صرفاً مرتبط با آموزه‌های دین اسلام نیست، بلکه تمام ادیان آسمانی وعده تحقق آن را داده‌اند. در بین موضوعات متعددی که در کتب آسمانی درباره آخرالزمان وجود دارد، مسئله پیشگویی‌های آخرالزمان نمود زیادی دارد؛ از این جهت این پیشگویی در ادیان ابراهیمی یعنی اسلام، یهودیت و مسیحیت جایگاه ویژه‌ای دارد.
اما مقطع آخرالزمان که به دنبال گسترش فساد و تباهی در عالم آغاز می‌شود، حداقل از دوران صدر اسلام آغاز شد و تا قبل از ظهور امام عصر عجل الله تعالی فرجه در دو مرحله ادامه دارد.
منتها در مرحله اول به دنبال سیطره صهیونیست‌ها در سراسر جهان، فساد و تباهی در عالم فراگیر می‌شود و به دنبال آن، سرعت و شدت حوادث افزایش می‌یابد. گسترش فقر، ظهور بیماری‌های ناشناخته و مُهلک، هلاکت نسل و حرث و بسیاری از وقایع ناگوار، از دیگر ویژگی‌های این مقطع از آخرالزمان است. حال، در عصر حاضر جامعه بشری در دل این مرحله از آخرالزمان قرار گرفته و طبق وعده الهی در سوره اسراء، تا زمان نابودی اول دولت اسرائیل ادامه دارد.
اما پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت وحی علیهم السلام طبق این منطق قرآنی و برنامه الهی، احادیث فراوانی درباره چراییِ وقوع آخرالزمان، ویژگی‌های آخرالزمان و راهکار‌های عبور از فتنه‌های سخت این دوران بیان فرمودند.
بخشی از این احادیث از سوی محدثان، در قالب کتاب‌هایی با عنوان «الفِتَن» یعنی «فتنه‌ها» و بخشی در قالب کتاب‌های «الغیبه» جای گرفت و تعدادی از احادیث به صورت پراکنده در سایر کتاب‌های روایی پراکنده شد.
برای نمونه، روایتی از امیرالمؤمنین علیه‌السلام درباره ویژگی‌های آخرالزمان و نقش برخی زنان در فتنه‌های آخرالزمانی را مرور می‌کنیم. اصبغ بن نباته گوید: از امیر مؤمنان علیه السّلام شنیدم که می‌فرمود:
«یَظْهَرُ فِی آخِرِ الزَّمَانِ وَ اقْتِرَابِ الْقِیَامَهِ وَ هُوَ شَرُّ الْأَزْمِنَهِ نِسْوَهٌ مُتَبَرِّجَاتٌ، کَاشِفَاتٌ، ‏ عَارِیَاتٌ، خارجاتٌ مِنَ الدِّینِ، دَاخِلَاتٌ فِی الْفِتَنِ، مَائِلَاتٌ إِلَى الشَّهَوَاتِ، مُسْرِعَاتٌ إِلَى اللَّذَّاتِ، مُسْتَحِلَّاتٌ لِلْمُحَرَّمَاتِ؛ فِی جَهَنَّمَ خَالِدَاتٌ.»
در آخرالزمان و نزدیک به ساعت (ظهور) که بدترین زمان‌هاست، زنانى پیدا شوند اهل تبرّج و خودنمایی، بدون پوشش و برهنه، خارج‌شده از دین و داخل در فتنه‌ها، متمایل به شهوات و شتاب‌کننده به‌سوی لذات (نامشروع)؛ حرام‏‌ها را حلال می‌شمرند و در نهایت در جهنم وارد می‌شوند و در آن باقی می‌مانند.
این روایت تقریباً هزار سال قبل توسط شیخ صدوق و در کتابش با عنوان «مَن لا یحضره الفقیه» نقل و در سده‌های بعدی از سوی سایر علما با کمی اختلاف متنی، صادره شده است. از اولین ویژگی‌هایی که در این حدیث بیان می‌شود، تبرّج و خودنمایی زنان برای غیر همسر است؛ زنانی که کارشان به پرده‌دری و کشف آنچه که باید از نامحرم پوشیده باشد، می‌انجامد و در نهایت از دین خارج و وارد فتنه‌های سهمگین دنیا می‌شوند.
طبق این حدیث، این زنان از جهت تمایل روحی، میل به شهوات و شتاب به‌سوی لذت‌های نامشروع دارند و برای تحقق خواسته‌های نامشروع‌شان هر حرامی را حلال می‌شمارند، در حالی که به صورت فطری می‌دانند کارشان خطا و سرانجامشان در دنیا «هرزگی نه زندگی»، «پستی و فساد نه رشد و بالندگی» و در آخرت، آتش دوزخ است.
اما این دست از زنان نه تنها به دنیا و آخرت خود لطمه می‌زنند بلکه سبب بروز آسیب‌های اجتماعی از جمله سست شدن بنیان‌های خانواده و افزایش طلاق در جامعه می‌شوند. این در حالی است که شخصیت زن ایجاب می‌کند همواره وقار خود را حفظ کند، تنش را از نامحرم بپوشاند، متانت و وقارش را با حفظ عفاف و حجاب محفوظ دارد و اجازه ورود به حریم امن خود را به هیچ نامحرمی ندهد تا بازیچه هوسرانان و هوسبازان نشود.
بانویی که خود را تزکیه و تربیت کند، توانایی تربیت فرزندانی پاک و سودمند به جامعه دارد، اما برعکس، بانوانی که در ورطه فساد غوطه‌ور می‌شوند، فرزندانی تحویل جامعه می‌دهند که نه تنها دردی از خانواده و جامعه دوا نمی‌کنند بلکه خود عامل مصیبت و بلا و نکبت برای جامعه می‌شوند. از این جهت ورای برخی قوانینی که دین برای تعالی انسان‌ها و دوری از گناه و فساد در نظر گرفته، می‌بینیم این قوانین اگرچه در ظاهر نهی کننده انسان از انجام برخی کار‌ها و امور هستند، اما ثمرات فراوان مادی و معنوی در دل آن‌ها نهفته است که اصولا برای تعالی و سعادت بشر مشخص شده‌اند.