بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد / « آنچه خردمندان نمی‌خواستند! » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته جعفر گلابی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
دارد می‌شود! همانکه خردمندان نمی‌خواستند، همان که اشک دلسوزان را درآورده بود، همان نهی که با فریاد و از سوی خشونت‌پرهیزان ابراز می‌شد...گویی دیگر سخن خیر و صلاح و سداد چندان خریدار ندارد و تکراری و مکروه می‌نماید!مصافی بزرگ در کشور در جریان است، بر اثر نارضایتی از انواع اشتباه‌ها و ناکارآمدی مدیریت‌ها و ندانم‌کاری‌ها و اختلاس‌ها و تنگ‌نظری‌ها و سختگیری‌ها و تحریم‌ها و اوضاع بد اقتصادی. حدود دوماه است بسیاری از شهرها صحنه اعتراضات و درگیری‌های خیابانی است.معترضان خشمگین آرام نگرفته‌اند و البته تاکنون هیچ‌گونه طرح یا برنامه یا ایده‌ای از سوی دولت برای فروکش کردن خشم این جوانان ارایه نشده است و ظاهرا فقط به مواجهه و کنترل اعتراضات اکتفا می‌شود.هر ناظر آگاهی با توجه به شرایط سخت کشور و وجود انواع تهدیدهای داخلی و خارجی احتمال بروز یا آغاز خسارت‌های بزرگ و غیرقابل جبران از طریق تصاعد خشونت‌ها را بعید نمی‌داند ولی همچنان نسخه‌های ساده پیچیده می‌شود و مواجهه اقناعی و پاسخ‌های عملی برای رفع انواع دغدغه‌ها و مطالبات اساسی مردم دیده نمی‌شود.کاملا روشن است که شبکه‌های ماهواره‌ای و انواع سایت‌ها و شبکه‌های مجازی بیگانه که ایران آزاد و آباد به هیچ‌وجه مطلوب‌شان نیست کارزار بزرگی را آغاز کرده‌اند که اعتراضات را خشونت‌بار کنند و چه بسا عواملی هم در میدان حضور داشته باشند که بر وخامت اوضاع بیفزایند.ناگفته پیداست که پادزهر چنین برنامه‌ای تمهید آرامش و جدا کردن صف معترضان از خشونت‌طلبان و فراهم آوردن امکان اعتراض مسالمت‌آمیز و تغییر بسیاری از سیاست‌هاست.از ابتدای وقوع درگیری‌ها و تجمعات خیابانی بسیاری از جامعه‌شناسان و دانشمندان و سیاستمداران آینده‌اندیش خواستار مدارا با معترضان شدند و حتی برخی مسوولان بلندپایه هم اعتراض را جدای از اغتشاش دانستند ولی در عمل تحولی صورت نگرفت.
نکته بسیار مهم در این میان نبرد سنگینی است که در فضای رسانه‌ای شکل گرفته و جالب است که بخش بزرگی از گلوله‌های خبری و تحلیلی شلیک شده از دو طرف متوجه مصلحان ناهی از خشونت است.در این سو کم نیستند تریبون‌دارانی که خشونت را چاره کار می‌دانند و مکررا بر آن تاکید می‌کنند و در آن سو شبکه‌های ماهواره‌ای انواع تحلیلگران با القاب پرطمطراق را به صحنه آورده‌اند تا اوضاع را به سمت انفجار پیش ببرند.جالب است یکی از مصاحبه‌شوندگان که در ینگه دنیا در ساحل رفاه و امن و عیش خود نشسته است بدون شرم و لکنت زبان از جوانان می‌خواست که لحظه‌ای آرام نگیرند و هرگز و در هیچ شرایطی و با هر خطری به خانه نروند!وی در عین حال موکدا افاضه می‌فرمود که کار تمام است فقط مواظب اصلاح‌طلبان باشید که آنها ممکن است اوضاع را به سوی آرامش و حل‌وفصل اصولی ماجرا پیش ببرند و برخی مطالبات را برآورده سازند! در دنیای مجازی وضع از این هم بدتر است، اگر کسی از خشم و تنفر و رویارویی و کشتن و کشته شدن بنویسد با استقبال‌ها و هورا کشیدن روبه‌رو می‌شود ولی اگر از تلاش برای جلوگیری از خونریزی و خشونت و یافتن راه‌حل‌های میانه و حق‌طلبانه برای برون‌رفت از این بحران خطرناک بنویسد با انواع تهمت‌ها و فحاشی‌های وقیحانه روبه‌رو می‌شود!دیگر اصطلاح نفت نریختن روی آتش را به شوخی بچه‌گانه مبدل کرده‌اند تا ناصحان و ایران‌دوستان و خردمندان و متعهدان و محترمان صحنه را خالی کنند و میدان به دست ویرانی‌خواهان بیفتد و ایران عزیر به سوی سراشیبی بدون بازگشت پیش برود.افراطیون بخواهند یا نخواهند در چنین جهتی حرکت می‌کنند و تکلیف رقبای منطقه‌ای و چهره‌های فرصت‌طلب که اکنون اوج شعف خود را نشان می‌دهند و نان در پیاله خون جوانان ما گذاشته‌اند تا ویلاهای اهدایی به ایشان بزرگ‌تر شود، روشن است.در این فضای هیجانی که عقلانیت و آینده‌اندیشی خریدار ندارد، چگونه بگوییم که ایران در خطر است؟ تهدیدهایی که اگر وضع کنونی ادامه پیدا کند، ممکن است با خطرهای تاریخی دیگر قابل قیاس نباشد، فعال می‌شوند؟ همیشه راه سومی وجود دارد و بلوغ بشر بارها این معنا را اثبات و تجربه کرده است.راه سوم مبتنی بر اصلاح روش‌های غلط و تامین خواسته‌های اصولی مردم که بارها به مدنی‌ترین شکل ممکن ابراز شده و خیلی تلاش شد که به چنین نقطه غم‌انگیزی نرسیم، عقلا بسیار مایه گذاشتند و آبرو پیش آوردند که هر روز عزایی نبینیم ولی زورشان نرسید و هنوز فریادشان بلند است و تیرهای زهرآگین افترا و ناسزا را به جان می‌خرند، بلکه بحران موجود بر اساس اراده مردم برطرف شود و نقطه عطفی در رسیدن به آرامش و شور زندگی و جاری شدن عدالت و آزادی با کمترین هزینه تمهیدشود.نارضایتی موجود در بطن جامعه قابل انکار نیست ولی به نظر می‌آید هنوز توده‌های مردم امید دارند که عقلای جامعه گرد آیند و مسوولان سخنان حق را بشنوند و با اکرام عملی و نه شعاری نسبت به مردم، جامعه را از گردنه‌های سخت پیش‌رو به سلامت عبور دهند و این شدنی است.