چاپ

ایران پرسمان - خبرآنلاین / ایستگاه فضایی بین‌المللی بزرگتر از یک زمین فوتبال و وزن آن حدود 450 تن است و در نهایت در یک فرآیند خطرناک باید برروی کره زمین بیفتد.
در طول بیست و پنج سال گذشته، ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) به عنوان سنگری بادوام و محبوب در بین بشریت، به شکل مداوم میزبان فضانوردان و آزمایش‌های علمی متفاوت فضایی بوده؛ اما به رغم تمامی این موفقیت‌ها، روزهای عمر این ایستگاه فضایی به شماره افتاده است.
بازار

از نظر تئوری، ناسا و همکارانش می‌توانند ایستگاه بین‌المللی فضایی را به مداری برسانند که با قرار گرفتن در آن بتواند به شکل کامل، جو زمین را ترک کند . اما بالا بردن این حجم سنگین، هزینه هنگفتی داشته و حتی اگر این ایستگاه در قبرستان مدار زمین رها شود نیز، خطراتی را به همراه خواهد داشت. از آنجا که این ایستگاه فضایی بسیار قدیمی و غیرقابل استفاده شده است، نابود کردن آن امری اجتناب ناپذیر خواهد بود و همین مقادیر زیادی زباله را تولید می‌کند که ممکن است به ماهواره‌های دیگر آسیب برسانند.
جاناتان مک داوول، اخترفیزیکدان در مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان که ماهواره‌ها را در مدار زمین رصد می کند در این رابطه گفته:« شما نمی‌خواهید تا آن را در مدار زمین رها کنید. خیلی خوب می‌شود که بتوان از ایستگاه بین‌المللی فضایی به شکل یک موزه استفاده شود ولی این ایستگاه، روبه زوال و از هم پاشیدن است.» نیلد معتقد است که بازسازی ایستگاه فضایی غیرممکن است؛ چرا که طراحی آن به نحوی بوده که امکان جداسازی قطعات وجود ندارد و هرتلاش موقت برای انجام این کار، خطراتی جدی را به همراه دارد؛ چرا که قطعات کهنه آن بیش از دو دهه است که در محیط عجیب و متفاوت فضا قرار داشته‌اند.
حالا تنها دو راهکار وجود دارد: یکی فرود ایستگاه فضایی بین‌المللی به شکل عمدی و ویرانگر در جو زمین و دوم روشی که مهندسان آن را " از مدار خارج کردن کنترل نشده" نامیده‌اند و در آن ایستگاه فضایی بین‌المللی به شکل طبیعی به سطح زمین سقوط خواهد کرد. این گرچه ممکن است یک اقدام با شکوه به نظر برسد ولی ممکن است خطراتی را به همراه داشته باشد. باید این را در نظر داشت که ایستگاه فضایی بین‌المللی از یک زمین فوتبال بزرگتر است. تا به امروز، گزینه آسیب زدن به افراد و اموال آنها در اثر سقوط بقایای فضاپیما، یک گزینه رد شده است ولی حالا این ایستگاه فضایی به عنوان بزرگترین جسمی که قرار است از مدار خارج شود، ممکن است این رویه را تغییر دهد.
نیلد ادامه داد:«ورود کنترل نشده ایستگاه فضایی بین‌المللی به سطح زمین ممکن است تاثیر قابل توجهی بر افراد روی زمین داشته باشد و باعث تلفات، جراحات و آسیب‌های مالی قابل توجهی شود و طبیعتا، آن روز، روز خوبی نخواهد بود.»
مسیری رو به پائین
طبق گفته مقامات رسمی ناسا، ایمن‌ترین راه برای پائین آوردن ایستگاه فضایی بین‌المللی به روی زمین، فرود آوردن آن در منطقه‌ای کم جمعیت و بدون سکنه در جنوب اقیانوس آرام است تا احتمال آسیب و خطرات به حداقل برسد.

اما این یک اقدام پرریسک است؛ چرا که حلقه مداری ایستگاه تقریبا 1.5 ساعته آن را در هر دقیقه، به بیش از 250 مایل خطی از سطح زمین می‌فرستد؛ آن هم در یک مسیر زمینی که دائما با چرخش زمین در حال تغییر است. هرچقدر سقوط ایستگاه فضایی بین‌المللی از جو زمین بیشتر طول بکشد، میدان زباله‌های آن در امتداد مسیر بیشتر پخش می‌شود و احتمال اینکه قطعه‌ای جدا شده و جایی از سطح را ویران کند، افزایش خواهد یافت. از سوی دیگر سرعت سقوط ایستگاه فضایی نباید هم خیلی بالا باشد؛ چرا که اگر ایستگاه فضایی بین‌المللی با نیرویی بیش از حد در جو به حرکت در بیاید، افزایش مقاومت هوا ممکن است قطعات بزرگی از آن را از بین برده و پس از آن شرایط غیرقابل پیش‌بینی و کنترل‌ناپذیر خواهد شد. هندسه نامنظم ایستگاه فضایی نیز این موضوع را تشدید کرده و همین اهمیت ثابت نگه داشتن این ایستگاه در طول سقوط جوی را نشان می‌دهد. اگر قرار باشد که ایستگاه فضایی در هنگام سقوط غلت بخورد، اقداماتی که قرار است در از مدار خارج کردن آن انجام شود نیز در مسیر صحیح قرار نمی‌گیرند و در نتیجه ایستگاه فضایی بین‌المللی به طرز خطرناکی از مسیر خارج خواهد شد.
این واقعیت را هم مدنظر داشته باشید که جو زمین، به خودی خود یک هیولای بی‌ثبات است و با چرخه فعالیت 11 ساله خورشیدی، نازک و ضخیم می‌شود و شرایط آن در طول روز و شب تغییر می‌کند. دیوید آرناس، مهندس هوا و فضا از دانشگاه پردو دراین باره گفت:« زمانی که یک شی بزرگ مثل ایستگاه فضایی بین‌المللی را از مدار خارج می‌کنید، شرایط خیلی خیلی به آنچه در چگالی اتمسفر رخ می‌دهد، بستگی خواهد داشت. این عملا غیرممکن است که بتوان آن را با زمان زیادی پیش‌بینی کرد.»
تمام این فاکتورها باید با هم مدنظر قرار گیرند تا بتوان روند ایده‌آلی را برای چنین اقدامی طراحی کرد: بعد از هفته‌ها یا ماه‌ها فروپاشی طبیعی مداری که به آرامی ارتفاع ایستگاه فضایی بین‌المللی را کاهش می‌دهد، در ارتفاعی در حدود 250 مایل بالاتر از زمین، یک وسیله سفارشی ساخته شده، به ایستگاه فضایی متصل شده و بدین ترتیب روند از مدار خارج شدن ایستگاه به شیوه دیگری شروع می‌شود. این ایستگاه بدین ترتیب می‌تواند تا نیمه راه به سطح زمین فرود بیاید و پس از آن با اثرات بی‌ثبات کننده روبرو خواهد شد. در ارتفاع حدودا 125 مایلی،کنترل کننده‌های ماموریت، مسیر ایستگاه فضایی بین‌المللی را تنظیم کرده و سوخت آن را تغییر می‌دهند تا مدار تقریبا دایره‌ای ایستگاه فضایی به شکل بیضی دربیاید و نزدیکترین نقطه آن به سمت زمین در ارتفاع 90 مایلی بالاتر از زمین قرار بگیرد. این اقدام باعث خواهد شد تا مدت زمانی که ایستگاه در مسیر فرودش در سطوح پائین‌تر و متراکم اتمسفر سپری می‌کند، به حداقل برسد. از آن به بعد کنترل ماموریت ایستگاه را به سمت پائین می‌راند تا برفراز اقیانوس آرام جنوبی سقوط کند.
کراس ادامه داد:« همه دنیا نظاره‌گر این ماجرا خواهند بود.»
یک رویداد بین‌المللی
اما برای این پروژه بزرگ به چه وسایلی نیاز خواهد بود؟ تا همین اواخر مقامات ناسا اعلام کرده بودند که چندین (شاید سه) وسیله روسی Progress را برای از مدار خارج کردن ایستگاه فضایی بین‌المللی مورد استفاده قرار دهند. اما این طرح در بهترین حالت موقتی بوده؛ چرا که هماهنگی بین وسایل از مدار خارج کننده، کار دشواری است.
نیلد ادامه داد:« حتی اگر اوضاع خوب پیش برود هم این یک چالش بزرگ خواهد بود و نیاز به ساخت، راه‌اندازی و اتصال چندین وسیله Progess است تا کارها در زمان بسیار کوتاهی انجام شود.»

دست کم وقتی صحبت از مشارکت آمریکا و روسیه در ایستگاه فضایی بین‌المللی به میان می‌آید، اوضاع خوب پیش نمی‌رود. جنگ روسیه و اوکراین باعث شد تا رابطه آمریکا و روسیه به پائین‌ترین سطح خود از زمان جنگ سرد برسد و همکاری آنها در ایستگاه فضایی را تحت تاثیر قرار دهد. روسیه حتی پیشنهاد کرده که می‌خواهد به همکاری و شراکتش در ایستگاه فضایی بین‌المللی پایان دهد و ناسا هم درحالت آماده باش، اعلام کرده که هیچ تضمینی نیست که از وسایل روسی Progress در سناریوی از مدار خارج کردن کنترل شده ایستگاه فضایی استفاده کند.
در همین بین، مجموعه‌ای از حوادث نگران‌کننده در سخت‌افزارهای ساخت روسیه، اطمینان به قابلیت‌های پروازهای فضایی روسیه را از بین برده. در سال 2018 بود که یک فضاپیمای روسی سایوز که در ایستگاه فضایی مستقر بود، دچار نشت هوا از یک سوراخ کوچک شد و مقامات روسی اعلام کردند که احتمالا یک اقدام خرابکارانه به شکل عمدی اتفاق افتاده است. در اواخر همان سال، پروژه ارسال دو فضانورد روس به ایستگاه فضایی با شکست مواجه شد و در سال 2021، یک ماژول علمی که در ابتدا قرار بود در سال 2007 آغاز به کار کند، در نهایت به فضا فرستاده شد ولی از آن زمان مشکلات متعددی از جمله یک پیشران ناقص که ایستگاه را برای مدت کوتاهی به دردسر انداخت رخ داد. سال گذشته نیز سیستم‌های خنک کننده روسی در ایستگاه فضایی بین‌المللی از سه جا دچار نشتی شده و آمونیاک سمی را به فضا وارد کردند و در ماه آگوست نیز اولین ماموریت فضایی این کشور در ماه، بعد از نزدیک به نیم قرن، دچار سانحه‌ای خفت‌بار شد.
تمام اینها باعث شده که ناسا با وجود هزینه‌های سنگین، تمرکزش را برروی یک ماشین از مدار خارج کننده آمریکایی قرار دهد. مک داوول دراین باره گفت:« اگر ما این پول را در جیبمان داشته باشیم ، قدرت چانه‌زنی روسیه را تا حد زیادی کاهش می‌دهیم.»
ولی اگر ناسا بخواهد یک وسیله از مدار خارج کننده را با طراحی براساس ناوگان فضایی فعلی جهانی بسازد، گزینه‌های زیادی پیش رو نخواهد بود:« چیزهایی که در نگاه اول واضح و ساده به نظر می‌رسند، نیروی لازم برای انجام نهایی این پروژه بزرگ در مدت زمانی کوتاه را نخواهند داشت.» طبق گفته او نزدیک‌ترین تکنولوژی موجود، ماژول خدمات اروپایی برنامه آرتمیس است که در پائیز گذشته، کپسول بدون خدمه Orion ناسا را در یک سفر به دور ماه یاری کرد و قرار است تا در اواخر این دهه به فرود انسان برروی سطح ماه کمک کند.به باور او بقیه وسایل یا خیلی ضعیف یا بیش از حد نیرومند هستد یا قادر به حمل سوخت کافی برای این کار نخواهند بود. به همین خاطر هم ناسا از پیشنهادات تجاری برای ساخت یک وسیله جدید و سفارشی استقبال می‌کند.

چه ناسا یک وسیله جدید را برگزیند و چه به سراغ یک وسیله مناسب موجود برود، این تصمیم با جریاناتی فراتر از روابط آمریکا و روسیه همراه خواهد شد و بر بسیاری از روابط بین‌المللی دیگری که زیربنای ایستگاه فضایی بین‌المللی هستند تاثیر خواهد گذاشت. پایان کار ایستگاه فضایی بین‌المللی، به همان اندازه که ساخت و نگهداری آن یک مسئولیت مشترک بوده، مهم است ولی اسناد عمومی ناسا دراین باره که آیا آژانس‌های فضایی کانادا، ژاپن، اروپا یا روسیه، قراردادی را با ناسا که سازمان فضایی آمریکاست به امضا رسانده‌اند یا خیر، روشن و شفاف نیست.
پایان قریب‌الوقوع این پروژه بزرگ، راه را برای مجموعه گفتگوهای بین‌المللی درباره مشارکت‌های آینده در فضا هموار می‌کند. در شرایط فعلی ناسا در حال ایجاد مشارکت‌های دوجانبه با کشورهای راغب به اکتشاف در ماه از طریق توافق آرتمیس است و روسیه در این بین جایی ندارد.
چین که مدت‌ها از همکاری و مشارکت در ایستگاه فضایی بین‌المللی منع شده بود، حالا تبدیل به یک قدرت فضایی شده و آزمایشگاه مداری خودش و ماموریت‌های خاص رباتیک ماه و مریخ دارد. حالا مشخص نیست که آیا نابودی ایستگاه فضایی بین‌المللی باعث تنش زدایی بین آمریکا و چین خواهد شد یا خیر.
طبق گفته کراس، دانشمند علوم سیاسی، آنچه مسلم است این است که همه مشارکت‌های بین‌المللی آتی، احتمالا درحد یک دستاورد منحصر به فرد باقی خواهند ماند. او در این رابطه گفته:« چشم‌انداز کشورهای درگیر در فضا، نسبت به دوره‌ای که روسیه و آمریکا شراکت‌شان در ایستگاه فضایی بین‌المللی را آغاز کردند، کاملا فرق کرده است.» او امیدوار است که این همکاری‌ها تا قبل از پایان کار ایستگاه فضایی بین‌المللی شکل بگیرد.
سقوط ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین، یکی از تلخ و شیرین‌ترین نقاط عطف در تاریخ طولانی فضا و فضانوردی خواهد بود. آرناس در این رابطه گفت:« در تاریخ زمان‌های زیادی را نمی‌بینیم که فرصت انجام چنین عملیاتی را داشته باشیم. آن روز که باید این کار انجام شود، قطعا بسیاری از افراد عصبی و ناراحت خواهند بود.»