چاپ

ایران پرسمان - مهر / خانم مریم رضائیان فعال اینستاگرامی که به واسطه حضور متمادی و طولانی‌مدتش در «بوسنی و هرزگوین» و شناختش از این کشور مطالب متعدد و فراوانی درباره فرهنگ و رسوم و سبک زندگی مسلمانان این کشور منتشر کرده، در جدیدترین پست خود به یک رسم جالب در میان مردم کشور بوسنی و هرزگوین، یعنی حضور عروس و داماد در مسجد، اشاره کرده است و بنا دارد در چند پست ادامه‌دار آن را تکمیل کند. خواندن این روایت‌ها هم ما را با سبک زندگی مسلمانان بوسنی آشنا می‌کند و هم می‌تواند ما را با پیوندها و رسوم مشترکی که داریم آشنا کند. یادمان هست که اواخر دهه پنجاه و نیز در دهه شصت بسیاری از عروسی‌های ما ایرانیان در مسجد برگزار می‌شد و رنگ و بویی معنوی به خود می‌گرفت:
عروس مسجد قسمت اول
بر اساس یک سنت قدیمی در بین مسلمانان بوسنی و هرزگوین عروس و داماد برای آغاز زندگی مشترک و در روز مراسم عروسی ابتدا در مسجد حضور می‌یابند. عروس‌های بوسنیایی مانند ایران لباس سفید به تن می‌کنند و مراسم با حضور یک روحانی (مفتی) برگزار می‌شود که خطبه عقد را می‌خواند.
در بوسنی و هرزگوین قدیم (نه امروزه)، اغلب عمو یا دایی داماد جهت خواستگاری به منزل دختر می‌رفتند و حضور والدین پسر در این مراسم امری استثنایی بود. در این مراسم به دختر انگشتر، مروارید یا سکه طلا هدیه داده می‌شد و هدایای داده شده در روز خواستگاری به اصطلاح «امانت» نامیده می‌شد.
در مراسم خواستگاری از دختر در حضور خواستگاران نظرخواهی نمی‌شد، بلکه والدین او در اتاقی دیگر از او نظر می‌خواستند. دختر در صورت رضایت قهوه و شربت تهیه کرده، به اتاق میهمانان رفته و از آنان پذیرایی می‌کرد. سپس برای والدین پسر و خود او هدیه‌ای که اصطلاحاً « باشچالوک » نام داشت، می‌فرستاد.
دو جوان از خواستگاری تا ازدواج چند بار یکدیگر را می‌دیدند ولی منحصراً خارج از منزل دختر، در مدتی کوتاه و البته با حضور یک بچه!
در گذشته بین مراسم خواستگاری و عقد و ازدواج اغلب فاصله زیادی نبود. مراسم ازدواج اغلب روزهای پنج‌شنبه یا دوشنبه برگزار می‌شد و سعی می‌شد که حد فاصل دو عید مذهبی جشن عروسی برگزار نشود.
دختر و پسری که مراسم ازدواج آنها انجام می‌گرفت اغلب ریش‌سفیدی که عالی‌ترین جایگاه را در مراسم داشت و اغلب از خویشان آنان بود را جهت اداره مراسم برمی‌گزیدند. حلقه ازدواج اغلب توسط برادر داماد یا یکی از نزدیکان وی در روز ازدواج به دختر داده می‌شد. البته حلقه مستقیماً به دختر داده نمی‌شد بلکه به والدین وی داده شده و آنان حلقه را در انگشت او می‌کردند.