چاپ

ایران پرسمان - زندگی سلام/ من نمی‌فهمم چرا یک عده فکر می‌کنن من اراده ندارم. خوبش رو هم دارم. منتها در هرشرایطی از اراده‌ام استفاده نمی‌کنم. یعنی اراده‌ام رو موقع تموم کردن درس و دانشگاه خاموش می‌کنم و می‌زنم تو شارژ تا در بزنگاه‌های حساس و استراتژیک مثل امتحان ازش استفاده کنم. البته اراده من یه‌ذره خرابه، شب امتحان کار نمی‌کنه. روز امتحان هم وضعش خوب نیست. بیشتر حین امتحان می شه ازش استفاده کرد که اونم چون جزوه و کتاب دمِ دستم نیست که بخونم، ناچارم برگه بقیه رو بخونم تا اراده‌ام بلااستفاده نمونه. البته من نه تنها خودم در بحث تقلب پراراده هستم، بلکه اراده دیگران رو هم تقویت می‌کنم. همین امتحان قبل، دیدم یک خانم میان‌سال نشسته کنارم و با هیچ کسی هم صحبت نمی‌کنه. گفتم لابد نخونده، نگرانه؛ گناه داره. بهش گفتم: «خانم نگران نباشین، استرس نداره، من خودم نخوندم، اما از روی بقیه تقلب می‌کنم، بعد به شما هم می‌رسونم. این می شه پلن A ، اما اگه این نشد می ریم سراغ پلن B! بنده خدا که انگار توقع این‌همه محبت رو نداشت مبهوت به من نگاه می‌کرد. بعد که از تو بلندگو گفتن مراقبان عزیز برگه‌ها رو توزیع کنین، بلند شد و برگه‌ها رو توزیع کرد. خیلی انسان شریفی بود. با این‌که برگه‌ها رو داشت اما تقلب نکرد. راستی اینایی که برگه‌ها رو توزیع می‌کنن دانشجو هستن یا مراقب امتحان؟