بزرگنمايي:

ایران پرسمان - صبح نو /متن پیش رو در صبح نو منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
کمتر عادت به مصاحبه و گفت‌وگوی رسانه‌ای دارد. از خبرنگاران که سوال می‌کنید، آخرین گفت‌و‌گوی‌شان با او را به یاد نمی‌آورند و قبل از ماجرای بست‌نشینی مقابل تریبون مجلس، جست‌وجوی اینترنتی، خبر حاشیه‌ای چندانی در چهار سال گذشته مجلس از او ارائه نمی‌دهد. البته آنچه معلوم است اینکه اساسا کنشگران سیاسی در روال معمول، اگر اعتراضی نیز به روندی دارند، رسانه را به‌عنوان گزینه اول انتخاب می‌کنند و سپس وارد فضاهای سیاسی رسمی می‌شوند، ولی در جلسه علنی 21 آبان‌ماه مجلس، الیاس نادران که مدت‌ها بود تلاش می‌کرد روند استعفایش از نمایندگی مردم را به جریان بیندازد، در اعتراض به عدم به جریان افتادن این درخواست، مقابل تریبون هیأت رئیسه مجلس روی زمین نشست و این‌گونه خود را سوژه رسانه‌ها کرد.
بازار
بهره‌برداری از روند یک استعفا
این تحصن یک ساعت طول کشید و در این مدت تعداد زیادی از نمایندگان با او صحبت کردند. در نهایت با وساطت حجت‌الاسلام مجتبی ذوالنوری، نایب رئیس مجلس، نادران به تحصن خود پایان داد و روی صندلی خودش نشست.
نادران هم‌زمان در یکی از صفحات شخصی خود متن استعفایش در 6 آذر 1401 را منتشر کرد و این‌گونه شد که رسانه های جریان اصلاحات آماده بهره برداری از یک استعفا شدند و پروژه جدیدی را در دستور قرار دادند. اما مجلس علی‌رغم اینکه برای به جریان انداختن استعفای نماینده‌ای که در لیست انتخاباتی جریان انقلابی و مردم تهران وارد مجلس شده بود موافق نبود، نهایتا با اصرار نادران، با برگزاری جلسه برای بررسی استعفای او در 30 آبان‌ماه موافقت کرد.
برگزاری جلسه غیرعلنی با درخواست نمایندگان و موافقت نادران
 30 آبان‌ماه که بررسی تقاضای استعفای الیاس نادران در دستور کار جلسه علنی امروز مجلس شورای اسلامی قرار داشت، محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس پس از آغاز جلسه اعلام کرد: «از آنجا که تعدادی از نمایندگان درخواست دادند تا تقاضای استعفای آقای نادران در جلسه‌ غیرعلنی مورد بررسی قرار گیرد، طبق ماده 102 آیین‌نامه، نماینده متقاضی 15 دقیقه فرصت دارد تا درخواست خود را برای برگزاری جلسه به‌صورت غیرعلنی مطرح کند. سپس رأی‌گیری انجام می‌شود و اگر دوسوم نمایندگان به این درخواست رأی دادند، جلسه به‌صورت غیرعلنی ادامه می‌یابد و درخواست استعفا در جلسه غیرعلنی بررسی می‌شود؛ اما اگر نمایندگان مخالفت کردند، جلسه مجلس شورای اسلامی علنی شده و درخواست استعفا در جلسه علنی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.» این اظهارات قالیباف به آن معناست که ابتدا جلسه‌ای که به‌صورت غیرعلنی برگزار شده، به درخواست نمایندگان مجلس بوده و شائبه اینکه هیأت رئیسه رأسا چنین تصمیمی گرفته باشد، منتفی است. همچنین برگزارشدن جلسه به‌صورت غیرعلنی، به آن معناست که نادران در آن 15 دقیقه درخواست خود را به هیأت رئیسه تقدیم کرده و سپس جلسه آغاز به کار کرده است.
ختم جلسه با روبوسی؛ آغاز موج‌سواری‌های رسانه‌ای
طبق اخباری که نمایندگان اعلام کرده‌اند، پس از اینکه 220 نماینده حاضر در صحن مجلس، مخالفت خود را با این استعفا اعلام کردند، ماجرا با روبوسی قالیباف و نادران، ختم به خیر شد؛ اما اتفاقات روزهای بعد نشان‌دهنده روی دیگر این ماجراها بود. در واقع نپذیرفتن استعفا به آن معنا بود که نمایندگان از دلایل نادران قانع نشده اند و استعفای او را قبول نکردند.
محمد مهاجری، فعال رسانه‌ای طرفدار دولت روحانی که در سال‌های گذشته تلاش کرده با عنوان اصولگرا، نقش پازل اصلاح‌طلبان و جریان اعتدال را تکمیل کند، یکم آذرماه، یعنی فردای این نشست غیرعلنی در صفحه شخصی‌اش درباره این ماجرا نوشت: «آیا آقای قالیباف، در آستانه انتخابات، آن‌قدر برای لرزان شدن کرسی ریاستش به اضطرار افتاد که زیر بار رفتار غیرقانونی برود و روال یک استعفای مضحک! را با یک جلسه غیرعلنی مضحک‌تر، به کارنامه ناموفق خود در مجلس یازدهم اضافه کند؟»
این اظهارات مهاجری علاوه بر اینکه واجد اندکی استدلال نیست، نشان از این داشت که جریانی می‌خواهد این ماجرا را به یک پروژه سیاسی- رسانه‌ای علیه جریان انقلاب و مجلس یازدهم تبدیل کند تا در آستانه انتخابات مهم اسفندماه، به سایر پروژه‌هایی از این دست گره بزند.
پدیده عجیب علیرضابیگی
اما فقط جریان اعتدال - اصلاحات به دنبال اجرا و ضریب رسانه‌ای به این پروژه نیست و در این میان احمد علیرضابیگی، از اطرافیان رئیس‌جمهور اسبق نیز که در سه سال گذشته نقش حاشیه‌سازی برای مجلس یازدهم را ایفا کرده، دست به کار شده و مدعی نقش رئیس مجلس در غیرعلنی شدن مجلس است. ادعاهایی که مانند همان ماجرای شاسی‌بلندها در ازای لغو استیضاح که هزینه زیادی به مجلس تحمیل کرد، بدون ارائه کوچکترین سند و ادله‌ای و صرفا در جهت حاشیه‌سازی و هزینه‌تراشی بیان می‌شود.
علیرضابیگی در مصاحبه‌ای سعی کرده آنچه ادعا می‌کند تخلف از سوی رئیس مجلس است را به‌عنوان عوامل تورم و گرانی در افکارعمومی معرفی کند؛ بی‌آنکه اساسا به ارتباط آن با اقدامات رئیس مجلس به‌عنوان شخصی که در موقعیت سیاست‌گذاری و هدایت مستقیم تصمیمات مجلس با 290 نماینده نیست، اشاره‌ای کرده باشد. در عین حال بیگی در کنار جریان حامی روحانی بدون اینکه به رای نمایندگان در غیرعلنی شدن جلسه اشاره کند به فضاسازی پرداخت.
دامنه این ماجرا اما به داخل کشور محدود نمی‌شود و گستره این حاشیه‌سازی درباره یک جلسه که براساس آیین‌نامه قانونی مجلس و به درخواست نمایندگان غیرعلنی شده بود، به رسانه‌هایی چون صدای آمریکا هم کشیده شد و این رسانه ضد ایرانی همان روز؛ یعنی 30 آبان‌ماه با تیتر «پایان نمایش «استعفا» پشت درهای بسته؛ «نادران» در مجلس ماندنی شد» به استقبال این ماجرا آمد.
انتشار نطق از یک رسانه اصلاح‌طلب
این ماجرا ادامه داشت تا اینکه شنبه 4 آذرماه متنی به نقل از نادران در یکی از سایت‌های نزدیک به جریان اصلاحات -اعتدال منتشر شد که مدعی بود همان نطقی است که وی در جلسه غیرعلنی، آن را خوانده است.
عمده نکات نادران در این متن ناظر به برخی تصمیمات اقتصادی مجلس یازدهم است و معتقد است که اقداماتی چون حذف ارز 4200 تومانی با توجه به نقش اندکی که وی در کمیسیون تلفیق بودجه داشته، اشتباه و اقدامی لیبرالیستی بوده است.
هیچ‌وقت درخواست پست نکرده‌ام
او همچنین با اشاره به برخی شایعات درباره تلاش خود برای تصدی جایگاهی در مجلس می‌گوید: «من در سه دوره مجلس درخواست پستی نداشته‌ام و حتی وقتی سران اصولگرایی (در داخل و خارج مجلس) به‌رغم تقاضای اکثر نمایندگان برای نایب رئیسی بنده در انتخابات سوم و چهارم مجلس نهم بر فرد دیگری اصرار کردند، بنده به کار خود ادامه داده و علی‌رغم میل باطنی و صرفا بر اساس مصالح ملی در انتخابات مجلس دهم و یازدهم ثبت‌نام کردم.»
الیاس نادران که دارای عقبه‌ای انقلابی است، اختلاف‌نظرهایی ممکن است با برخی رویکردها داشته باشد که آن را در قالب این متن منتشر کرده و در عباراتی سعی داشته به نقد برخی از این رویکردها بپردازد. البته ادبیات او فارغ از نقدهایی که به متن وارد است آن‌گونه که اصلاح‌طلبان می‌خواستند، نبود. اکنون اما برخی از اشخاص و رسانه‌های بهاری -اعتدالی - اصلاحاتی تلاش دارند در آستانه انتخابات، این موضوع را تبدیل به پروژه‌ای برای جریان معارض با جریان انقلابی کنند. همدستی احمدی نژادی ها و طرفداران روحانی در این میان بیشتر از هر چیزی بی مبنا بودن این دو طیف که به ظاهر با هم مخالف هستند اما پروژه مشترک اجرا می کنند را ثابت کرد.