بزرگنمايي:

ایران پرسمان - آرمان ملی / «ترامپ و تناقض‌های خودساخته» عنوان یادداشت روز در روزنامه آرمان ملی به قلم علی محمد نمازی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
جای بسی تأسف است که رئیس‌جمهور کشوری چون ایالات متحده آمریکا، که خود را مهد قانون‌مداری، دموکراسی، آزادی و مدافع نظم جهانی معرفی می‌کند، این‌چنین با رفتاری قلدرمآبانه و خلاف موازین حقوق بین‌الملل، به حقوق تاریخی و هویتی ملت‌ها بی‌اعتنایی می‌کند.
تصمیم احتمالی دونالد ترامپ مبنی بر اعلام جعلی نام «خلیج عربی» به جای «خلیج همیشه فارس» در جریان سفر خود به عربستان، نه فقط نشانه‌ای از جهل تاریخی، بلکه اقدامی نمادین برای تحقیر حافظه جمعی ملت ایران و آزمایش واکنش افکار عمومی در لحظه‌ای حساس است. ترامپ پیش از این نیز در اظهاراتی غیرمسئولانه، از الحاق گرینلند به آمریکا سخن گفت، نام خلیج مکزیک را به «خلیج آمریکا» تغییر داد و حتی پیوستن کانادا را به‌عنوان ایالت پنجاه و یکم به ایالات متحده امری «ممکن» توصیف کرد. این‌ها خیال‌پردازی‌های یک فرد نیست؛ بلکه نشانه‌ای است از ساختاری که به‌دنبال بازتعریف مرزهای فرهنگی و سیاسی جهان به‌نفع خود است. از منظر او، تاریخ و جغرافیا نیز باید تابع منافع لحظه‌ای کاخ سفید باشند. اما آن‌چه این ماجرا را خطرناک‌تر می‌کند، نه فقط رفتار ترامپ، بلکه زمینه‌هایی است که ما خود به‌دست داده‌ایم. در جهانی که تصویر و روایت، گاه بیش از واقعیت مؤثرند، هر خلأ دیپلماتیک می‌تواند فرصتی برای تحریف باشد. اگر ما در عرصه رسانه‌ای، فرهنگی و بین‌المللی حضوری فعال، هوشمندانه و مستمر نداشته باشیم، دیگران بی‌وقفه روایت‌های خود را بر ما تحمیل خواهند کرد. آیا واقعاً می‌توان از مسئولیت رفتارهای خام، شعارزده و آکنده از نفرت برخی سیاست‌ورزان شانه خالی کرد؟ آیا برخی رفتارها و سیاست‌ها زمینه‌ساز جسارت بیشتر قدرت‌های مداخله‌گر نشده است؟ و آیا بی‌ثباتی در روابط منطقه‌ای، ما را در موقعیتی قرار نداده که حتی برخی از کشورهای عربی کوچک بتوانند با لابی‌گری، بر نامی تاریخی چون «خلیج فارس» چنگ بیندازند؟ ما نباید فقط از دیگران گلایه کنیم. مسئولیت تاریخی ما ایجاب می‌کند که با نگاهی واقع‌بینانه و آینده‌نگر، به بازسازی روابط خود با همسایگان، نهادهای بین‌المللی و افکار عمومی جهان بپردازیم. دیپلماسی عمومی ما نباید تنها به صدور بیانیه‌های اعتراض‌آمیز محدود بماند، بلکه باید با گسترش تعاملات دانشگاهی، فرهنگی، اقتصادی و رسانه‌ای، چهره‌ای واقعی، پویاتر و متعادل‌تر از ایران به جهان نشان دهد. هیچ ایرانی آزاده‌ای از نام «خلیج فارس» نمی‌گذرد. این نام، بخشی از شناسنامه تمدن ایرانی است. اما نباید فراموش کنیم که تاریخ، فقط با نام‌ها ساخته نمی‌شود، بلکه با رفتارهای خردمندانه، دیپلماسی قوی، و اعتماد به ملت. خلیج فارس اگر در نام مانا مانده، از آن روست که پشتوانه‌ای به نام مردم ایران داشته است؛ مردمی که بارها و بارها در برابر تحریف‌ها، تجاوزها و توطئه‌ها ایستادگی کرده‌اند. ما اگر خواهان حفظ هویت تاریخی خود هستیم، باید با همان قدرت از حقوق انسانی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی مردم خود نیز پاسداری کنیم. معنای دفاع از «خلیج فارس» تنها در لفظ نیست؛ در ساختن ایرانی آباد، مقتدر و محترم است. اگر امروز جوان ایرانی در تأمین معیشت، آینده و حتی هویت خود سرگردان است، چگونه می‌توان انتظار داشت که صرفاً با شعار، غرور ملی او را حفظ کرد؟ امروز فرصتی‌ست برای تأمل. اگر ترامپ چنین گستاخانه زبان به تحریف تاریخ می‌گشاید، باید بپرسیم که ما چگونه خود را به جایی رسانده‌ایم که حتی او نیز برای غرور ملی ما شاخ و شانه می‌کشد؟ پاسداری از خلیج فارس فقط در واکنش‌های احساسی خلاصه نمی‌شود، باید در بازنگری راهبردی سیاست خارجی، در تجدید مناسبات منطقه‌ای و در پایان دادن به انزوا معنا پیدا کند. امروز قدرت نرم ما در معرض تهدید است و این تهدید نه از جانب بیگانگان، بلکه از ناتوانی ما در بازسازی گفتمان ملی، گفت‌وگوی درونی و گفت‌وگوی بین‌المللی برمی‌خیزد. بیاییم از این جنجال، به جای فرصتی برای فریاد، فرصتی برای اصلاح بسازیم. بگذاریم ایران، نه فقط با نام خلیج فارس که با تدبیر، عزت و خردمندی، شناخته شود.