بزرگنمايي:

ایران پرسمان - تسنیم / این روزها بروز اختلافات بین «نتانیاهو» و «ترامپ» مسئله‌ای نیست که این دو بتوانند آن را مخفی نگاه دارند. تن دادن به مذاکره با ایران به جای اقدام نظامی، عقب‌نشینی از حمله به یمن و اختلاف بر سر آینده غزه، در راس اختلافات طرفین به شمار می‌آیند.
زمانی که «دونالد ترامپ»، رئیس جمهور آمریکا پیروز میدان انتخابات ریاست جمهوری شد، صهیونیست‌ها اینگونه شادی خود را ابراز کردند که رژیم صهیونیستی دوستی بهتر از «ترامپ» در کاخ سفید نداشته است. اما حال، پس از گذشت کمتر از 5 ماه از روی کار آمدن «ترامپ» در کاخ سفید، مواضع دو طرف در میدان به گونه‌ای برخلاف خواست طرف مقابل حرکت کرده‌اند که نه تنها هیچ شکی در وجود اختلاف بین آنها وجود ندارد، بلکه عن قریب است که این اختلاف به صورت یک درگیری خود را نشان دهد.
پرونده‌های اختلافی «ترامپ» و «نتانیاهو»
در زمانی که دموکرات‌ها در آمریکا قدرت را در دست داشتند، مهمترین پروندۀ اختلافی آنها با صهیونیست‌ها پروندۀ هسته‌ای ایران و پس از آن، پروندۀ مذاکرات سازش با تشکیلات خودگردان بود. اما تصور بر این بود که این اختلاف در دولت «ترامپ» وجود نخواهد داشت. اما در دولت «ترامپ»، یکی از این دو پرونده، یعنی پرونده هسته‌ای ایران، یک منبع جدی اختلاف است و 3 پروندۀ دیگر هم به آنها اضافه شده است.
مذاکره یا جنگ با ایران؟
مهمترین منبع اختلاف «ترامپ» و «نتانیاهو» در دومین سفر وی به واشنگتن آشکار شد. هنگامی که «نتانیاهو» با عجلۀ فراوان 18 فروردین 1404 (7 آوریل 2025) خود را به آمریکا رساند تا در خصوص حمله با ایران با «ترامپ» رایزنی کند، به همان سبک همیشگی «ترامپ» در دفتر بیضی کاخ سفید غافلگیر شد. «ترامپ» رسماً به او در مقابل دوربین‌های رسانه‌ها اعلام کرد، با ایران مذاکراتی را آغاز کرده، اولین نشست این مذاکره نیز هفتۀ آینده برگزار خواهد شد.
«نتانیاهو» که غافلگیر شده بود، در واکنش هیچ نگفت و تنها پس از آن جلسۀ پر از تردید و غافلگیری به رسانه‌های صهیونیستی گفت این موج را راه بیاندازند که او و دفترش از مذاکرات آمریکا با ایران آگاه شده بودند. موجی که هیچ گاه افکار عمومی آن را باور نکرد؛ چرا که تا قبل از جلسۀ اتاق بیضی کاخ سفید، به طور غیر مستقیم، پیام‌های حمله به ایران را اعلام می‌کرد.
پس از آن بود که رسانه‌های آمریکایی و صهیونیستی اعلام کردند، «نتانیاهو» طرحی را آماده کرده بود که برای اجرایی کردن آن به مشارکت آمریکا نیاز داشت و با این اقدام «ترامپ»، همه چیز از هم پاشیده بود. صهیونیست‌ها پس از آن اعلام کردند، در حال تغییر طرح برای اجرایی کردن بخش‌هایی از آن بدون مشارکت آمریکا هستند. اما خود صهیونیست‌ها هم خوب می‌دانند که بدون حمایت و تأیید آمریکا امکان اقدام نظامی علیه ایران را ندارند. چرا که آنها حتی اگر در هیچ بخشی از اقدام نظامی، به آمریکا نیاز نداشته باشند، در دفاع از پاسخ ایران به آمریکا نیازمندند.
عقب نشینی «ترامپ» از یمن
نقطۀ دیگر اختلاف «ترامپ» و «نتانیاهو» خود را در یمن نشان داد. آمریکا به حمایت از رژیم صهیونیستی از دو سال قبل وارد دریای سرخ شده است. دولت «بایدن» که حمایت تمام‌عیار از صهیونیست‌ها نداشت، حتی هنگامی که طرف‌های اروپایی دریای سرخ را ترک کردند، از آنجا عقب نشینی نکرد. اما «ترامپ» در همان زمانی که نیروهای مسلح یمن، فرودگاه «بن گوریون» را هدف قرار دادند، از دریای سرخ عقب‌نشینی کرد.
این اقدام «ترامپ»، رها کردن صهیونیست‌ها در آتش بود. به گونه‌ای که نوعی رعب و وحشت عدم حمایت از صهیونیست‌ها را در میان جامعۀ صهیونیستی نیز به وجود آورد. نویسندگان صهیونیست در این خصوص نوشتند، «ترامپ» با این اقدام نشان داد، اولویت «ترامپ» حمایت از رژیم صهیونیستی نیست و او منافع آمریکا را بر رژیم صهیونیستی ترجیح می‌دهد.
سوریه با حمایت «اردوغان»
زمانی که «نتانیاهو» به واشنگتن رفت، در آنجا نوعی دلخوری را از اقدامات ترکیه و شخص اردوغان با «ترامپ» در میان گذاشت. اما «ترامپ» بدون آنکه در خفا به او وعده‌ای بگوید، پس از حضور رسانه‌ها در اتاق بیضی کاخ سفید، خطاب به «نتانیاهو» گفت: من دوستی دارم که نامش اردوغان است. ما رابطۀ خوبی با هم داریم. من او را دوست دارم. می‌دانم که او هم مرا دوست دارد. اگر مشکلی با او داری می‌توانم در حل آن به تو کمک کنم.
این جملات «ترامپ» به معنای آن بود که به هیچ وجه قصد ندارد شکایت «نتانیاهو» از اردوغان را جدی بگیرد، بلکه انتظار دارد «نتانیاهو» در این مسیر از «ترامپ» تبعیت کند. «نتانیاهو» در آن موضع چیزی نگفت. اما پس از بازگشت از واشنگتن، حسابی از خجالت حاکمان جدید سوریه مورد حمایت اردغان در آمد.
اما قضیه به همین جا ختم نشد. «ترامپ»- که همه از کینه‌اش هراس دارند- در سفر دوره‌ای به غرب آسیا، با «احمد الشرع» (ابومحمد الجولانی)، حاکم جدید سوریه – که هنوز نامش از فهرست تروریستی آمریکا بیرون نیامده است- دیدار می‌کند اما با «نتانیاهو» دیدار نمی‌کند. این یک معنا بیشتر ندارد و آن اینکه، «نتانیاهو» باید بابت عدم اطاعت از «ترامپ»، تنبیه شود.
پروندۀ جنگ غزه
پس از پروندۀ هسته‌ای ایران، پرتنش‌ترین پروندۀ مورد مناقشه، بین «ترامپ» و «نتانیاهو» مسئلۀ جنگ در غزه است. «ترامپ» زمانی که در انتخابات پیروز شد، پیش از آنکه وارد کاخ سفید شود، اعلام کرد می‌خواهد پیش از ورودش به کاخ سفید، جنگ در غزه تمام شده باشد. این اتفاق به طور موقت افتاد و پس از روی کار آمدن «ترامپ» و پس از سفر «نتانیاهو» به آمریکا، رژیم صهیونیستی، جنگ در غزه را از سر گرفت.
از سرگیری جنگ در غزه در شرایطی انجام شد که «ترامپ» طرح «ریویرا»ی آسیا را برای غزه ارائه کرده بود. این اقدام «نتانیاهو» در آغاز جنگ در غزه آن هم با شدتی بیشتر از قبل به معنای مخالفت جدی با «ترامپ» بود. کاری که با روی کار آمدن «ایال زامیر»، رئیس جدید ستاد ارتش رژیم صهیونیستی، بیشتر شدت یافت. این پایان کار نبود و مقامات نظامی و سیاسی رژیم صهیونیستی بدون توقف این جمله را تکرار کردند که جنگ در غزه با شدت بیشتر ادامه خواهد یافت.
این نوع عملکرد، کار را به جایی کشاند که «ترامپ» در این حوزه هم خودش وارد میدان شود. مذاکرۀ غیر مستقیم آمریکا با حماس و توافق با حماس بر سر آزادی «عیدان الکساندر»، تنها اسیر دو تابعیتی آمریکا تبار رژیم صهیونیستی بدون اطلاع «نتانیاهو» و مقامات امنیتی رژیم صهیونیستی، عمق شکاف و اختلاف موجود بین دو طرف را آشکار کرد. این مسئله آنقدر جدی است که «عیدان الکساندر» پس از آزادی حاضر نشد با «نتانیاهو» دیدار کند و در لحظات اولیۀ آزادی اش با دست‌نوشته‌ای از «ترامپ» تشکر کرد.
حال، رژیم صهیونیستی در زمانی که «ترامپ» به منطقه سفر کرده، در بن بست انزوا قرار گرفته است. بن‌بستی که بسیار متفاوت از انزوای همیشگی رژیم صهیونیستی است. تل آویو به دلیل جنایت های وحشیانه اش، همواره در انزوای منطقه‌ای و بین‌المللی قرار داشت. اما این بار جزء معدود دفعاتی است که توسط ایالات متحده و هم پیمانانش در انزوا قرار می‌گیرد و این نتیجۀ در افتادن «نتانیاهو» با «ترامپ» است. این اختلاف بر هم پیمانان اروپایی «ترامپ» هم اثر گذاشته است. به گونه‌ای که رئیس‌جمهور آلمان در دیدار با «اسحاق هرتزوگ»، رئیس رژیم صهیونیستی رسماً در حضور رسانه‌ها اعلام کرد، «نتانیاهو» نباید به آلمان سفر کند، چون ممکن است دستگاه قضایی آلمان وی را بابت حکم دادگاه بین‌المللی کیفری دستگیر کند.