ایران پرسمان - ایران /متن پیش رو در ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
کوروش احمدی-دیپلمات اسبق ایران| گفت‌و‌گوی جدید رئیس‌جمهوری با رسانه آمریکایی را باید تلاشی دیرهنگام اما ارزشمند در حوزه دیپلماسی عمومی ایران دانست. گفت‌وگویی که اگر پیش از آغاز جنگ 12روزه میان ایران و اسرائیل انجام می‌شد، می‌توانست تأثیرگذاری بیشتری در تعدیل فضای روانی و تبلیغاتی علیه ایران در جامعه آمریکا داشته باشد؛ با این حال، انجام آن در وضعیت کنونی نیز حاوی پیام‌های مهمی برای مخاطبان داخلی و خارجی است.
بازار ![]()
یکی از اشکالات دیرپای سیاست رسانه‌ای جمهوری اسلامی، ضعف در برقراری ارتباط مستقیم با افکار عمومی ایالات متحده بوده است؛ جامعه‌ای که عمدتاً تصویر خود از ایران را از فیلتر رسانه‌های غربی آن‌هم به صورت گزینشی یا تحریف شده دریافت می‌کند. از این منظر، حضور پزشکیان در رسانه‌ای که پایگاه اجتماعی مهمی در میان طرفداران ترامپ دارد، فرصتی برای اصلاح این روایت و رساندن پیام ایران به بخشی از جامعه آمریکاست که احتمالاً در آینده سیاسی آن کشور نیز نقش‌آفرینی خواهند کرد. پزشکیان در این گفت‌وگو با اشاره به اختلاف میان جریان افراطی در اسرائیل و بدنه نهادهای رسمی آن، تلاش کرد مسئولیت جنگ‌افروزی را متوجه شخص نتانیاهو و همراهان تندرو او کند و همزمان به دولت آمریکا هشدار داد که گرفتار پروژه‌های تحمیلی آنان نشود. او تأکید کرد که جنگ و بی‌ثباتی در منطقه محصول تصمیمات یک‌جانبه و ماجراجویانه تل‌آویو است.
رئیس‌جمهوری همچنین با تأکید بر اینکه آمریکا می‌تواند و باید با مهار جریان افراطی در اسرائیل از گسترش جنگ جلوگیری کند، توپ را به زمین کاخ سفید انداخت؛ پیامی که هم برای دولت آمریکا و هم برای طیف ترامپیست قابل درک و تفسیر است. از این منظر، سخنان رئیس‌جمهوری ایران حاوی دعوتی ضمنی به بازنگری در سیاست‌های منطقه‌ای ایالات متحده و پرهیز از افتادن در دام ائتلاف‌های افراطی و بی‌ثبات‌کننده بود. این رویکرد از آن جهت حائز اهمیت است که از یک سو امکان شکاف‌افکنی در اجماع‌های ضدایرانی موجود را تقویت می‌کند و از سوی دیگر، می‌تواند در بلندمدت بر تحلیل نخبگان آمریکایی نسبت به ریشه‌های بحران‌های منطقه‌ای اثرگذار باشد؛ تحلیلی که در صورت تثبیت، بسترهای تازه‌ای برای تعامل و کاهش تنش فراهم خواهد ساخت. بخش مهم دیگر سخنان رئیس‌جمهوری، اعلام آمادگی ایران برای ازسرگیری همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی بود. او با اشاره به عوامل ایجاد بی‌اعتمادی، تأکید کرد که ایران درِ گفت‌وگو را نبسته است. این سخنان در زمانی مطرح می‌شود که برخی بازیگران داخلی و خارجی تلاش دارند از طریق طرح مباحثی همچون راهبرد «ابهام هسته‌ای» یا تفسیر افراطی از مصوبه مجلس، تصویر تقابلی از سیاست هسته‌ای ایران ارائه دهند. نکته قابل توجه دیگر اشاره صریح پزشکیان به امکان سرمایه‌گذاری آمریکایی‌ها در ایران بود؛ آن‌هم با استناد به مشورت با رهبری. حتی اگر در عمل تحقق این امر با موانعی همراه باشد، بیان آن می‌تواند فضای روانی بازار، نگاه سرمایه‌گذاران و حتی رویکرد کشورهای ثالث را متأثر سازد. این مصاحبه، به درستی تلاش کرد به‌جای دیپلماسی واکنشی، زبان ابتکار و اعتمادسازی را به‌کار گیرد؛ آن‌هم در یکی از حساس‌ترین بزنگاه‌های سیاست خارجی ایران.