ایران پرسمان - ایران / «محسن فائضی» کارشناس مسائل خاورمیانه در یادداشت روزنامه «ایران» با عنوان «ایده لاپید برای غزه، بازگشت به قبل 1967» به چالش‌های رژیم صهیونیستی در مواجهه با آینده باریکه غزه پرداخته است.
از آغاز جنگ غزه همیشه یک مسأله مهم برای اسرائیلی‌ها، آینده غزه است. آینده سیاسی و نظامی نوار غزه قرار است چه باشد؛ آینده‌ای که یک سناریو مطلوب برای صهیونیست‌ها دارد و یک سناریو ممکن روی زمین خواهد بود.
لاپید، نخست‌وزیر سابق و اکنون از مهم‌ترین شخصیت‌های مخالف ائتلاف نتانیاهو، برای آینده غزه در جلسه مجلس انگلیس ایده متفاوتی مطرح کرده است.
بازار ![]()
البته ایده او این‌گونه نیست که تاکنون مطرح نشده باشد، اما زاویه روایتش، ایده او را متفاوت می‌کند. لاپید در مجلس عوام انگلیس گفته است: «این سؤال مطرح است که در غزه چه باید کرد. من طرحی را به دولت آمریکا ارائه کرده‌ام. من این را با وزیر خارجه شما و دیگران درمیان گذاشته‌ام. کاری که باید انجام شود این است که اجازه دهیم مصری‌ها، غزه را برای 15 سال آینده اداره کنند. توضیح خواهم داد، زیرا این یک راه‌حل بی‌نقص نیست. این فقط بهترین راه‌حل از میان بسیاری از ایده‌های بد است.»
منظور لاپید از ایده‌های بد، ایده‌های دیگری است که مطرح شده است. ایده برخی اعضای جریان راستگرای اسرائیل، حضور طولانی‌مدت نظامی و اشغال نظامی و امنیتی نوار غزه است. این ایده به واسطه هزینه‌ها و تلفاتش مخالف اولش خود ارتش اسرائیل است. اتفاق چند روز پیش در بیت حانون و کشته شدن 6 سرباز، درست در مرز نوار غزه و جایی که از 7 اکتبر تاکنون مستمر در اشغال و کنترل ارتش بوده، نشان داد ایده حضور نظامی مستقیم در نوار غزه چقدر در واقعیت دور از دسترس و پرهزینه است.
اما سؤال اینجاست که پس چه کسی قرار است غزه را کنترل کند و جایگزین حماس شود؟ برگردیم به سخنان لاپید: «در حال حاضر مشکل این است که ما کسی را نداریم که غزه را به او بسپاریم. همه می‌فهمند چرا اسرائیل می‌گوید حماس نمی‌تواند بماند. تشکیلات خودگردان فلسطین بیش از حد ضعیف و ناکارآمد است. ما در ابتدا فکر می‌کردیم نوعی ائتلاف از کشورهای عربی - سنی - کشورهای مسلمان میانه‌رو، مانند سعودی‌ها، اماراتی‌ها و دیگران- ائتلاف مناسبی برای اداره غزه خواهند بود، اما هم‌اکنون به دلیل مسائل دیگری که در منطقه در جریان است و من مطمئن نیستم که وقت داشته باشیم در مورد آن بحث کنیم، این امکان‌پذیر به نظر نمی‌رسد.»
ناامیدی لاپید از ائتلاف عربی، اشاره او به یکی از ایده‌های پرطرفدار در اسرائیل است. در این ایده به دنبال واگذاری غزه به یک بازیگر خارجی و به تبع آن یک طرف عربی است؛ ایده‌ای که خیلی زود از دور خارج شد.
لاپید در ادامه، ایده‌اش را توضیح می‌دهد:«مصر به مدت 19 سال، بین سال‌های 1948 و 1967، غزه را اداره کرده است. آنها می‌دانند چگونه با ترور مبارزه کنند. آنها می‌دانند چگونه با اخوان‌المسلمین مبارزه کنند. باز هم، این یک نسخه رادیکال و پیچیده از اسلام است؛ اسلام نیست. مصر می‌داند چگونه با ما همکاری کند. ما با هم علیه داعش جنگیده‌ایم. این می‌تواند به عنوان یک قیم برای مردم فلسطین عمل کند. من نمی‌گویم که ما غزه را به مصری‌ها می‌دهیم تا مصری شود. من می‌گویم آنها می‌توانند- نمی‌دانم- یک شاخه نمادین از تشکیلات خودگردان فلسطین در بخش مدنی این موضوع داشته باشند، اما اساساً، تنها نهادی در اطراف ما که می‌تواند غزه را اداره کند، مصر است.»
اشاره لاپید به دوران پیش از جنگ 6 روزه است؛ دورانی که حدفاصل یوم النکبت تا جنگ شش روزه است که نوار غزه از منظر اداره سیاسی پس از اعلام موجودیت اسرائیل، تحت کنترل مصر و جمال عبدالناصر روی کار بود و او دستگیری‌های زیادی را علیه جریان اسلامگرایی و اخوان چه در مصر و چه نوار غزه انجام داد!
اما چرا مصر باید بپذیرد؟ لاپید اینجا هم غیرمستقیم رشوه اقتصادی را مطرح می‌کند و می‌گوید:«بدهی خارجی مصر حدود 155 میلیارد دلار است. این کشور با رشد 1.7درصدی در سال نمی‌تواند دهان‌هایی را که هر سال در آنجا متولد می‌شوند تغذیه کند. ما فکر می‌کنیم که این می‌تواند به گونه‌ای ترتیب داده شود که جامعه بین‌المللی به مصری‌ها در مشکلات داخلی‌شان کمک کند، در حالی که مصر به جامعه بین‌المللی و فلسطینی‌ها با اداره غزه برای یک دوره محدود کمک می‌کند.»
اما آیا ایده لاپید برای صهیونیست‌ها مطلوب است؟ به نظرم خیر. نهادهای اطلاعاتی اسرائیل نخواهند پذیرفت، زیرا می‌دانند هر بازیگر عربی داخلی و خارجی سلطه‌دار غزه شود، به معنای باقی ماندن سیطره حماس در نوار غزه است.
شاید بیراه نباشد که بگوییم ایده نتانیاهو روی زمین برای تحقق هدف صهیونیستی یعنی نابودی حماس، درست‌ترین حرف است و آنها راهی جز ماندن در غزه ندارند وهر تصمیم دیگر یعنی بازگشت به نقطه صفر است. همچنین حرف ترامپ هم تنها راه پایان دادن به مسأله فلسطین در راستای اسرائیل، قدرت منطقه‌ای است، یعنی کوچ مردم. هیچ راه دیگری برای حذف مقاومت ممکن نیست.