ایران پرسمان - انتخاب / دموکرات‌ها قرار بود یک شب انتخاباتی خوب داشته باشند. پرسش اصلی در چهارم نوامبر این بود که این شب فقط «خوب» خواهد بود یا واقعاً «فوق‌العاده»؟ نتایج چهار رقابت بزرگ آن شب نشان می‌دهد که برای حزب مخالف، شبی واقعاً عالی رقم خورده است.
اکونومیست نوشت: دموکرات‌ها قرار بود یک شب انتخاباتی خوب داشته باشند. پرسش اصلی در چهارم نوامبر این بود که این شب فقط «خوب» خواهد بود یا واقعاً «فوق‌العاده»؟ نتایج چهار رقابت بزرگ آن شب نشان می‌دهد که برای حزب مخالف، شبی واقعاً عالی رقم خورده است.
در ادامه این مطلب آمده است: در دو ایالت متمایل به آبی، رأی‌دهندگان دموکرات‌های میانه‌رو و عمل‌گرا را به مقام فرمانداری فرستادند: «مایکی شریل» در نیوجرسی و «ابیگیل اسپنبرگر» در ویرجینیا. در همین حال، نیویورکی‌ها با بالاترین میزان مشارکت در شش دهه‌ی اخیر در انتخاباتی شرکت کردند که به پیروزی «ذوهران ممدانی»، سوسیالیست دموکرات 34 ساله، منجر شد؛ کسی که وعده داده است ثروتمندان را تحت فشار مالیاتی بگذارد، اجاره‌ها را ثابت نگه دارد و خدمات عمومی رایگان ارائه دهد. از سوی دیگر، در کالیفرنیا یک همه‌پرسی تصویب شد که به دموکرات‌ها اجازه می‌دهد حوزه‌های انتخابیه کنگره را به نفع خود بازترسیم کنند — اقدامی که پیامدهایی برای انتخابات میان‌دوره‌ای سال آینده خواهد داشت.
دموکرات‌ها در فضای ملی مطلوبی فعالیت می‌کردند. در ایالات متحده، انتخاباتِ خارج از چرخه‌ی ریاست‌جمهوری معمولاً به سود حزب مخالف است، زیرا این انتخابات رأی‌دهندگان پرشورتر را جذب می‌کند — کسانی که اغلب می‌خواهند رئیس‌جمهور را تنبیه کنند. و دونالد ترامپ در میان دموکرات‌ها و مستقل‌های متمایل به چپ به‌شدت نامحبوب است. میزان نارضایتی از رئیس‌جمهور 18 درصد بالاتر از میزان رضایت از اوست — پایین‌ترین نقطه در دوره دوم ترامپ و حتی کمتر از هر زمان در دوره اول او.
علاوه بر این، نقشه‌ی انتخاباتی نیز به سود دموکرات‌ها بود. هم نیوجرسی و هم ویرجینیا در انتخابات ریاست‌جمهوری معمولاً به دموکرات‌ها رأی می‌دهند، هرچند گاه‌به‌گاه فرمانداران جمهوری‌خواه هم برمی‌گزینند. آزمون اصلی این بود که عملکرد اسپنبرگر و شریل تا چه اندازه با پیروزی سال گذشته‌ی کامالا هریس در همان ایالت‌ها قابل مقایسه است — و آیا از او پیشی خواهند گرفت یا نه.
آن‌ها به‌روشنی موفق شدند. اسپنبرگر با حدود هشت درصد اختلاف بیشتر از حاشیه‌ی پیروزی هریس در ویرجینیا عمل کرد و دفتر فرمانداری را از جمهوری‌خواهان پس گرفت. شور دموکرات‌ها به‌اندازه‌ای بالا بود که حتی نامزد جنجالی دادستانی کل، «جی جونز»، نیز توانست پیروزی باریکی کسب کند.
شریل در نیوجرسی رقابت سخت‌تری داشت. در سال 2024، این ایالت دومین تغییر بزرگ به‌سوی ترامپ را تجربه کرده بود. تحلیلگران می‌خواستند بدانند آیا رأی‌دهندگانی که سال گذشته از دموکرات‌ها جدا شده بودند — عمدتاً از میان طبقات کارگر و اقلیت‌های غیرسفیدپوست — همچنان به جمهوری‌خواهان وفادار خواهند ماند یا بدون حضور ترامپ در برگه رأی، صرفاً از مشارکت خودداری خواهند کرد. شریل باید جایگزین فرماندار دموکراتی می‌شد که محبوب نبود؛ کاری دشوار، زیرا از سال 1961 هیچ نامزد دموکراتی نتوانسته بود برای سومین دوره‌ی متوالی قدرت را حفظ کند. با این حال، شریل نه‌تنها توانست «جک چاتارلی»، نامزد نزدیک به جنبش «مگا» و مورد حمایت ترامپ را شکست دهد، بلکه بیش از پنج درصد بهتر از عملکرد هریس عمل کرد. پیروزی او بازگشت به حاشیه‌های دو رقمی پیروزی برای دموکرات‌ها در نیوجرسی بود — مشابه سال‌های 2008 تا 2020.
اسپنبرگر و شریل هر دو نمایندگان سابق کنگره با پیشینه‌ای در امنیت ملی هستند: اولی افسر سابق سیا و دومی خلبان هلی‌کوپتر نیروی دریایی. آن‌ها از ورود به مناقشات فرهنگی پرهیز کردند و بر حمایت عقلانی از نیروهای پلیس تأکید نمودند. پیامشان ساده بود: کارآمدی بدون ریسک. اسپنبرگر در سخنرانی پیروزی خود گفت:
«ما پیامی به سراسر جهان فرستادیم که در سال 2025، ویرجینیا عمل‌گرایی را بر جناح‌گرایی ترجیح داد.»
در مقابل، ممدانی با کارنامه‌ای نسبتاً سبک وارد رقابت شد و سابقه‌ی انتقادهای تند از اسرائیل و اظهار نظرهای جنجالی درباره پلیس را داشت. جمعیت رأی‌دهندگان در نیوجرسی و ویرجینیا بازتابی واقعی‌تر از کل آمریکاست، در حالی که نیویورک‌سیتی کاملاً دموکرات است؛ بنابراین موفقیت ممدانی نشانه‌ی گرایش سراسری به چپ‌گرایی نیست. اگر صعود شگفت‌انگیز و سریع او درسی داشته باشد، آن درس در هنر کارزار انتخاباتی است. ممدانی تمرکز خود را بی‌وقفه بر مسئله‌ی «قابلیت پرداخت هزینه‌های زندگی» گذاشت و با انرژی، باور و آمادگی حضور در هر جایی — از فاکس‌نیوز گرفته تا کلوب‌های شبانه — پیامش را رساند. رقیب نزدیک او، فرماندار سابق «اندرو کومو»، شخصیتی سنگین، خسته و بی‌رمق در کارزار بود.
پیشنهادهای سیاستی ممدانی — از فروشگاه‌های مواد غذایی دولتی و حمل‌ونقل عمومی رایگان گرفته تا مراقبت از کودکان و مسکن مقرون‌به‌صرفه — بسیار پرهزینه است. وعده‌ی او برای ثابت نگه‌داشتن اجاره‌ها در یک‌چهارم واحدهای مسکونی شهر احتمالاً موجب افزایش هزینه‌ی مسکن برای دیگران خواهد شد.
توانایی او در اجرای این برنامه‌ها به همکاری فرماندار نیویورک، «کتی هوچول»، بستگی دارد — که به نظر نمی‌رسد تمایلی به افزایش مالیات‌ها داشته باشد. در نتیجه، دوران شهرداری ممدانی ممکن است کمتر جاه‌طلبانه از آن چیزی باشد که رأی‌دهندگانش انتظار دارند.
پرسش مهم دیگر برای شهر این است که ترامپ چگونه با ممدانی رفتار خواهد کرد: آیا او با قطع کمک‌های فدرال نیویورک را تنبیه می‌کند یا با تشدید سرکوب مهاجرتی آتش تنش را شعله‌ورتر می‌سازد؟ ترامپ پیش از انتخابات گفته بود که پیروزی ممدانی باعث خواهد شد «به‌سختی بتوان نیویورک را مشمول هرگونه بودجه فدرال، فراتر از حداقل‌های الزامی قانونی، دانست».
بازگشت قدرت دموکرات‌ها موجب دلگرمی حزب شده است، زیرا نشانه‌ای است از اینکه دستاوردهای جمهوری‌خواهان در میان رأی‌دهندگان جوان و طبقه‌ی کارگر اقلیت، ممکن است پایدار نباشد. بااین‌حال، نباید از چند رقابت محدود که دموکرات‌ها در آن‌ها از مزیت ساختاری برخوردارند، نتیجه‌گیری اغراق‌آمیز کرد. انتخابات میان‌دوره‌ای سال آینده اهمیت بسیار بیشتری خواهد داشت، زیرا کنترل کنگره در میان خواهد بود. در آن‌جا، دموکرات‌ها به‌دلیل طرح‌های بازترسیم حوزه‌های انتخابیه توسط جمهوری‌خواهان و برتری عددی آن‌ها در سنا، کار دشوارتری پیش‌رو دارند. ضدحمله‌ی کالیفرنیا در قالب ابتکار 50 تا حدی مزیت جمهوری‌خواهان را در انتخابات مجلس کاهش می‌دهد. تصویب این طرح به این معناست که دموکرات‌ها با بیشترین میزان انرژی ممکن، وارد سال 2026 می‌شوند — همان چیزی که از این انتخابات خارج از چرخه انتظار داشتند.
بازار ![]()