بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایسنا / نوروز، جشن باشکوه بهار و سال نو ایرانی، هر سال به مدت سیزده روز برگزار می‌شود. این عید باستانی که ریشه در فرهنگ کهن ایران و آیین زرتشتی دارد، نه تنها در ایران بلکه در کشورهای فارسی‌زبان و جوامع مختلف جهان گرامی داشته می‌شود.
نوروز سرشار از مراسم، سنت‌ها و گردهمایی‌های خانوادگی است که از لحظه‌ تحویل سال نو آغاز شده و تا روز سیزدهم فروردین ادامه می‌یابد. اما چرا این جشن ملی و آیینی دقیقا سیزده روز به طول می‌انجامد؟
چه فلسفه و دلایلی پشت 13 روز بودن نوروز نهفته است که باعث شده قرن‌ها این رسم پابرجا بماند؟ در این مطلب از همشهری آنلاین، به طور جامع به این پرسش پاسخ خواهیم داد.
مستندات تاریخی درباره 13 روز بودن عید نوروز
نوروز دارای پیشینه‌ای چند هزار ساله در تاریخ ایران است. روایت‌ها و اسناد تاریخی نشان می‌دهد که این جشن از دوران ایران باستان با آیین‌ها و تشریفاتی ویژه برگزار می‌شده است. همچنین گفته می‌شود در دوران پادشاهان هخامنشی و ساسانی، مراسم نوروز با شکوه خاصی همراه بوده و گاه چندین روز متوالی ادامه داشته است. هرچند جزئیات دقیقی از طول مدت برگزاری نوروز در آن دوران در دست نیست، اما اهمیت فراوان این جشن در سنگ‌نوشته‌ها و متون کهن مشهود است.
به طور مشخص، 13 روز بودن نوروز به صورت مکتوب در منابع تاریخی قبل از دوره قاجار به صراحت ذکر نشده است. با این حال، در ادبیات حماسی و منابع کهن ایران مانند شاهنامه فردوسی، اشاره به «روز سیزدهم فروردین» و اهمیتی که این روز داشته، دیده می‌شود. بر اساس باور رایج، ایرانیان باستان پس از دوازده روز جشن‌گرفتن به نشانه دوازده ماه سال، روز سیزدهم فروردین را به عنوان حسن‌ختام جشن‌های نوروزی در دل طبیعت می‌گذراندند. استمرار این رسم در طی قرون بعد نیز ادامه یافت تا جایی که امروزه روز سیزدهم فروردین در تقویم رسمی ایران با عنوان روز طبیعت، تعطیل رسمی است و مردم همچنان طبق سنت دیرینه، این روز را خارج از خانه و در دامان طبیعت جشن می‌گیرند.
دیدگاه‌های فرهنگی و اسطوره‌ای درباره عدد 13 در نوروز
در فرهنگ عامه ایران، عدد 13 غالباً نحس و بدیمن تلقی می‌شود. اصطلاح معروف «نحسی سیزده» نشان‌دهنده این باور است که ورود به سیزدهمین روز ممکن است شگون خوبی نداشته باشد. شاید چون عدد 12 (تعداد ماه‌های سال و برج‌های فلکی) نمادی از کمال یک چرخه است، عدد 13 که فراتر از آن می‌رود حالتی نامتعارف و ناپایدار یافته است. به همین دلیل ایرانیان برای دفع هرگونه بدشانسی، روز سیزدهم فروردین از خانه بیرون می‌آیند و به دل طبیعت می‌روند تا نحسی احتمالی این روز دامانشان را نگیرد. در واقع واژه عامیانه «سیزده‌بدر» به معنای «به‌در کردن نحسی سیزده» نیز از همین اعتقاد ریشه گرفته است؛ یعنی با بیرون رفتن در این روز، بدیمنی سیزده را از خود دور می‌کنند.
اسطوره‌ها و روایت‌های کهن نیز بر اهمیت روز سیزده نوروز تاکید دارند. طبق یک افسانه باستانی، مشیه و مشیانه (نخستین زوج بشر در اساطیر ایران) در روز سیزدهم فروردین با گره زدن دو شاخه سبز (گیاه مورد) پیمان زناشویی بستند. از این رو گره زدن سبزه در روز سیزده‌بدر به نمادی برای پیوند و ازدواج جوانان تبدیل شده است تا با این کار آرزوی تشکیل زندگی مشترک یا برآورده شدن نیات خود را در دل داشته باشند. همچنین رسم است که سبزه هفت‌سین را در پایان این روز به آب روان بسپارند تا هرگونه بدی و نحسی از خانواده دور شود. مجموعه این باورها و اساطیر نشان می‌دهد که ایرانیان برای مواجهه با رمز و راز عدد 13، آیین‌های شادی‌بخش و نمادینی ترتیب داده‌اند تا این روز را به خوشی سپری کنند.
تحلیل فلسفی و نمادشناسی عدد 13 در فرهنگ ایران باستان
در جهان‌بینی ایران باستان، برای هر روز از ماه نام و معنای ویژه‌ای در نظر گرفته شده بود. سیزدهمین روز هر ماه در تقویم کهن ایرانی «تیر روز» نام داشت که منسوب به ایزد تیر یا «تیشتر» (خدای باران) بود. از دید نمادین، تیر روز نماینده‌ طلب باران و رحمت الهی به شمار می‌آمد. به عبارت دیگر، عدد 13 در گاه‌شماری باستانی نه تنها نحس نبود، بلکه روزی مقدس برای نیایش و آرزوی نزول باران‌های بهاری محسوب می‌شد. این رویکرد نشان می‌دهد که نیاکان ما به جای هراس از این عدد، آن را با مفهومی مثبت و زندگی‌بخش گره زده بودند.
بر پایه این نگرش فلسفی، روز سیزدهم نوروز فرصتی برای پیوند دوباره انسان و طبیعت تلقی می‌شد. پس از گذراندن دوازده روز جشن نمادین به افتخار دوازده ماه سال، روز سیزدهم به عنوان زمان ورود به جریان عادی زندگی و طبیعت، بار معنایی خاصی داشت. مردم با حضور در طبیعت و کنار رودها و سبزه‌زارها، ضمن شادی و تفریح، شکرگزاری خود را از نعمت‌های طبیعی ابراز و برای سالی پر برکت دعا می‌کردند. به این ترتیب، عدد 13 در سنت نوروزی نقشی نمادین یافت که بیانگر پیروزی نیکی (باران و برکت) بر بدی (خشکسالی و نحسی) و آغاز پرامید ادامه سال بود.
تأثیرات اجتماعی و سنت‌های مرتبط با 13 روز نوروز
آیین سیزده‌روزه بودن نوروز تاثیر عمیقی بر زندگی اجتماعی ایرانیان دارد. در این بازه تعطیلات دو هفته‌ای، خانواده‌ها فرصت کافی برای دید و بازدید، سفر و استراحت پیدا می‌کنند. به ویژه روز سیزده‌بدر که اوج این تعطیلات است، نقشی مهم در تقویت روحیه جمعی و همبستگی اجتماعی ایفا می‌کند. در این روز مردم سراسر ایران (و حتی ایرانیان مقیم خارج از کشور) به طور دسته‌جمعی به پارک‌ها، باغ‌ها، کوهستان‌ها و دامان طبیعت می‌روند. حضور گسترده خانواده‌ها و دوستان در دل طبیعت فضایی شاد و دوستانه پدید می‌آورد که احساس تعلق به جامعه و فرهنگ را در میان افراد تقویت می‌کند.
در نقاط مختلف ایران آداب متنوعی برای سیزده‌بدر وجود دارد، اما برخی رسوم کلی تقریباً در همه‌جا رایج است. از مهم‌ترین آداب و رسوم روز سیزده‌بدر می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
بیرون رفتن به طبیعت و برپایی پیک‌نیک خانوادگی و دوستانه
گره زدن سبزه به نیت برآورده شدن آرزو یا بازشدن بخت جوانان
سپردن سبزه هفت‌سین به رودخانه‌ها یا جویبارهای روان
انجام بازی‌ها و سرگرمی‌های گروهی در فضای باز
خوردن خوراکی‌ها و غذاهای مخصوص این روز مانند آش رشته، کاهو و سکنجبین
نامگذاری رسمی این روز به عنوان «روز طبیعت» نیز نشان‌دهنده اهمیت پیوند انسان و محیط‌زیست در فرهنگ ایرانی است. پایان دادن تعطیلات نوروز با یک جشن دسته‌جمعی در طبیعت، گذار از حال‌وهوای عید به آغاز دوباره کار و زندگی روزمره را آسان‌تر و خاطره‌انگیزتر می‌کند.
شباهت‌ها و تفاوت‌های نوروز 13 روزه با جشن‌های مشابه در فرهنگ‌های دیگر
نوروز تنها جشنی نیست که چندین روز به طول می‌انجامد؛ فرهنگ‌های دیگر نیز برای جشن‌های سال نو یا آیین‌های بهاری خود دوره‌های چندروزه‌ای دارند. به عنوان نمونه، سال نوی چینی (جشن بهار) به مدت 15 روز ادامه می‌یابد و با آیین‌های متنوع هر روز آن گرامی داشته می‌شود و سرانجام با جشن فانوس‌ها به اوج می‌رسد. این جشن از نظر تعداد روزها قابل مقایسه با نوروز 13 روزه است، هرچند مفاهیم نمادین و رسوم آن متفاوت است. در فرهنگ‌های غربی نیز کریسمس و سال نو میلادی در مجموع نزدیک به دو هفته فضای جشن دارند (اصطلاحاً "دوازده روز کریسمس")، اما خودِ روز سال نو عمدتاً فقط یک روز جشن گرفته می‌شود.
آنچه نوروز را متمایز می‌کند، پیوند عمیق آن با طبیعت و عدد خاص 13 است. در حالی که در بسیاری از فرهنگ‌ها عدد 13 نحس پنداشته شده و حتی از آن پرهیز می‌شود، ایرانیان این عدد را در متن سنت خود جای داده و با مراسم سیزده‌بدر به آن معنایی مثبت بخشیده‌اند. نقطه اشتراک نوروز با جشن‌های دیگر آن است که مردم در همه جا می‌کوشند آغاز سال یا بهار را با دورهمی خانوادگی، شادی و آیین‌های ویژه جشن بگیرند. تفاوت منحصربه‌فرد نوروز در این است که پایان تعطیلات سال نو با یک گردهمایی بزرگ در دل طبیعت همراه می‌شود؛ امری که در دیگر فرهنگ‌ها کمتر نظیر دارد. همین ویژگی، نوروز را به عنوان جشنی جهانی با هویت ویژه ایرانی شاخص کرده است.
سخن پایانی
نوروز سیزده‌روزه نمونه‌ای درخشان از پیوند تاریخ، فرهنگ و باورهای یک ملت در قالب جشنی شادمانه است. در این مطلب دیدیم که چرا عید نوروز 13 روز است و چه دلایل تاریخی، اسطوره‌ای و نمادینی پشت این سنت کهن قرار دارد. از ریشه‌های باستانی و فلسفه نهفته در عدد سیزده گرفته تا آیین‌های مفرح سیزده‌بدر در عصر حاضر، همگی نشان می‌دهند که این سنت دیرینه تصادفی نبوده بلکه برآمده از خرد، نیازها و امیدهای مردم این سرزمین در گذر زمان است.
امروز نیز پس از قرن‌ها، ایرانیان همچنان با شور و عشق نوروز را تمام جشن می‌گیرند و روز سیزدهم را در دل طبیعت به سر می‌برند. این استمرار فرهنگی، اهمیت فراوانی در حفظ هویت ملی و پیوند نسل‌ها دارد. آیینی مانند نوروز که شادی، نو شدن طبیعت، همبستگی خانواده و احترام به محیط‌زیست را یکجا در بر دارد، گنجینه‌ای ارزشمند است که باید پاس داشته شود. در دنیای مدرن و پر تلاطم امروزی، زنده نگه داشتن چنین رسوم نکویی به ما یادآوری می‌کند که ریشه‌ها و اصالت فرهنگی خود را فراموش نکنیم و با امید و نشاط به استقبال آینده برویم.