ایران پرسمان - هم میهن /متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
فروپاشی اجتماعی که شاهد آن هستیم و تحقیر انسان‌ها، محصول جانبی آسیبی نیست که اسرائیل وارد می‌کند. این عنصر اصلی جنایت است: نابودی جامعه فلسطین. کابینه اسرائیل هیچ نشانه‌ای از اهمیت دادن به زنده ماندن یا مردن فلسطینی‌ها نشان نمی‌دهد. می‌خواهد از انگ متهم شدن به گرسنگی و نسل‌کشی اجتناب کند و این بنیاد بهانه فعلی آن است. بیایید فریب نخوریم.
الکس دوال-مدیر اجرایی بنیاد صلح جهانی در دانشگاه تافتس در ماساچوست| وقتی گرسنگی سراسری جامعه‌ای را فرا می‌گیرد، اتفاقی نادر و وحشتناک رخ می‌دهد. گرسنگی نه‌تنها پدیده بیولوژیکی تحلیل رفتن بدن است، بلکه زنگ خطر مرگ جامعه نیز هست. قحطی، یعنی مردمی است که در زباله‌ها به دنبال غذا می‌گردند.
قحطی، زنی است که مخفیانه آشپزی می‌کند و غذا را از پسرعموهای گرسنه‌اش پنهان می‌کند. قحطی، خانواده‌ای است که جواهرات مادربزرگش را برای یک وعده غذایی می‌فروشد. قحطی‌زدگان، چهره‌هایشان بی‌احساس و چشمانشان خیره است. قحطی تحقیر است.
قحطی وقتی رخ می‌دهد که انسان‌ها مانند حیوانات برای به‌دست آوردن غذا تقلا می‌کنند. این واقعیتی است که هیچ آماری نمی‌تواند آن را ثبت کند. روش‌های اندازه‌گیری فوریت‌های غذایی و درجه‌بندی آنها وقتی جامعه به این شکل از هم می‌پاشد، دیگر معنا ندارد و امروز قحطی را در غزه می‌بینیم.
اما وقتی که به بیانیه‌های بنیاد بشردوستانه غزه مراجعه کنید، وارد دنیای متفاوتی می‌شوید. این بنیاد تحت حمایت آمریکا و اسرائیل فعالیت می‌کند. از نظم و کارایی و اعلام افتخارآمیز مبنی بر تحویل بیش از 2 میلیون وعده غذایی دیروز از چهار محل توزیع امن خواهید دید. کمی آنطرف‌تر تصاویر کودکان گرسنه، زنانی که از گرسنگی در حال غش کردن هستند و تصاویری از مردان جوان سالم نیز وجود دارد.
این بنیاد، برخلاف فیلم‌هایی که توسط روزنامه‌نگاران فلسطینی از تقلای ناامیدانه مردم غزه برای دریافت کمک‌های اندکی که هنوز از طریق سازمان ملل ارائه می‌شود، فیلمبرداری شده است، تصاویری از توزیع منظم غدا و تصاویری از کارگران خود پخش می‌کند که دست کودکان فلسطینی را گرفته‌اند.
سخنگویان کابینه اسرائیل اصرار دارند که سازمان ملل متحد صدها کامیون غذا در داخل مرزهای غزه دارد که از توزیع آنها خودداری می‌کند اما این تصویر خوش‌بینانه حتی در برابر ساده‌ترین بررسی‌ها بی‌اعتبار هستند.
اول اینکه اعداد و ارقام با هم جور در نمی‌آیند. در ماه آوریل، سازمان خواروبار و کشاورزی سازمان ملل متحد، ذخایر غذایی باقی‌مانده در غزه را پس از 18 ماه محاصره و جنگ و دو ماه محاصره کامل اسرائیل محاسبه کرد. این سازمان تخمین زد که دسترسی به غذا در مقطعی بین ماه مه و ژوئیه تنها به نصف مقدار مورد نیاز برای ادامه حیات کاهش خواهد یافت.
این بدان معناست که تلاش برای کمک‌رسانی باید تمام نیازهای غذایی غزه را پوشش دهد. دو میلیون وعده غذایی در روز کمتر از نیمی از مقدار مورد نیاز است. گرسنگی به اقلیت آسیب‌پذیر آسیب می‌رساند. معیاری که سازمان ملل برای تعیین زمان قحطی شدید استفاده می‌کند، زمانی است که 20٪ از خانواده‌ها با کمبود شدید غذا مواجه هستند.
گرسنگی به ضعیف‌ترین‌ها ضربه می‌زند، نه به قوی‌ترین‌ها. در طول دهه‌ها، برنامه‌های بشردوستانه به بهترین نحو سعی کرده‌اند فقیرترین‌ها، مانند زنانی که شوهر ندارند و از چندین کودک و شاید والدین مسن نیز مراقبت می‌کنند را مورد حمایت قرار دهند.
بنیادبشردوستانه غزه چهار ایستگاه جیره غذایی دارد. سه ایستگاه در جنوب غزه در ویرانه‌های رفح و یکی در مرکز غزه قرار دارد. همه آنها در مناطق نظامی هستند. آنها برای مدت کوتاهی و با اطلاع قبلی باز می‌شوند. برای دریافت این جیره‌ها، مردم باید در میان آوار چادر بزنند - آماده باشند تا در یک لحظه به سمت دروازه‌ها هجوم آورند و با موانع پست‌های نظامی نیروهای دفاعی اسرائیل روبه‌رو شوند. آنها می‌دانند که تنها وسیله‌ای که سربازان ارتش اسرائیل برای کنترل جمعیت دارند، شلیک مهمات جنگی است.
وقتی این بنیاد از «مکان‌های توزیع امن» صحبت می‌کند، منظورش نحوه کنترل بسته‌های خود تا لحظه تحویل آنهاست، نه نحوه تحویل ایمن آنها به نیازمندترین افراد. روزانه ده‌ها نفر از امدادگران در تلاش برای رسیدن به این مکان‌ها کشته می‌شوند. چگونه مادران پراسترس کودکان گرسنه، یا سالمندان یا معلولان، به این هجوم خواهند پیوست؟
آنها چگونه می‌توانند نه‌تنها با آن پست‌های نظامی، بلکه با گانگسترهایی که مشتاق دزدیدن ارزشمندترین مواد غذایی برای خود یا فروش در بازار هستند، مقابله کنند؟ این بنیاد هیچ ایده‌ای ندارد که چه کسی جیره‌ها را می‌خورد. جیره آنها فرمولی برای تغذیه فقیرترین افراد نیست. این قانون جنگل است. این کمک‌ها باید برای آنچه مردم واقعاً نیاز دارند طراحی شوند. در صدر فهرست، غذاهای تخصصی برای مراقبت از کودکان دچار سوءتغذیه هستند که نمی‌توانند وعده‌های غذایی منظم مصرف کنند.
جعبه جیره این بنیاد معمولاً شامل آرد، ماکارونی، ارده، روغن پخت و پز، برنج و نخود یا عدس است. غذای کودک وجود ندارد و هیچ پرستار یا متخصص تغذیه آموزش‌دیده‌ای در غزه وجود ندارد که واقعاً مراقبت‌های درمانی را به کودکان گرسنه ارائه دهد. مادر درمانده‌ای را در نظر بگیرید که به معنای واقعی کلمه در انتهای زنجیره غذایی است: چگونه جیره غذایی خود را بپزد؟ چگونه آب تمیز پیدا کند؟
اسرائیل دسترسی به آب را کاهش و در حال بمباران کارخانه‌های آب شیرین‌کن است. این مادر از چه چیزی می‌تواند برای روشن کردن آتش استفاده کند؟ بدون برق یا گاز پخت‌وپز، ممکن است زباله‌ها را برای گرم کردن غذا بسوزاند و در آخر و گویاترین نکته، یک عملیات واقعاً بشردوستانه از مردم آسیب‌دیده حمایت می‌کند، به کرامت نیازمندان احترام می‌گذارد و با جامعه نیازمند همکاری می‌کند.
اسرائیل اما دقیقاً برعکس عمل می‌کند؛ تحقیر و تضعیف می‌کند. فروپاشی اجتماعی که شاهد آن هستیم و تحقیر انسان‌ها، محصول جانبی آسیبی نیست که اسرائیل وارد می‌کند. این عنصر اصلی جنایت است: نابودی جامعه فلسطین. کابینه اسرائیل هیچ نشانه‌ای از اهمیت دادن به زنده ماندن یا مردن فلسطینی‌ها نشان نمی‌دهد. می‌خواهد از انگ متهم شدن به گرسنگی و نسل‌کشی اجتناب کند و این بنیاد بهانه فعلی آن است. بیایید فریب نخوریم.
بازار ![]()