ایران پرسمان - تسنیم / گروهک تروریستی منافقین درصدد اجرای سناریوی خودزنی در گردهمایی بروکسل است تا با مظلوم‌نمایی بین‌المللی و فشار بر اروپا، کنترل بر اعضای خود را حفظ کند. پیشینه خشونت و قربانی‌سازی نیروهای داخلی این فرقه، الگوی این اقدام خطرناک را آشکار می‌کند.
گروهک تروریستی منافقین که کارنامه‌ای سیاه از ترور، خشونت و همدستی با دشمنان ملت ایران در تاریخ معاصر بر جای گذاشته است، بار دیگر قصد دارد با یک سناریوی نخ‌نما اما خطرناک، هم خود را در جایگاه مظلوم قرار دهد و هم علیه جمهوری اسلامی پروژه‌سازی امنیتی و سیاسی کند.
طبق اخبار واصله سرکردگان این فرقه درصددند در شوی خیابانی 15 شهریور خود در بروکسل، با طراحی یک انفجار صوری – ولو در حد بمب صوتی – دست به خودزنی بزنند تا از این رهگذر چند هدف اساسی را دنبال کنند.
پیشینه و ماهیت فرقه؛ خشونت و قربانی کردن نیروهای خودی
برای درک این نقشه، باید نگاهی به پیشینه و ماهیت این فرقه داشت؛ پیشینه‌ای که نشان می‌دهد خشونت، فریب و قربانی کردن نیروهای خودی، بخش جدایی‌ناپذیر از راهبرد منافقین بوده است.
تشکیلات زندان؛ شکنجه برای نفرت‌سازی
یکی از نقاط تاریک کارنامه منافقین در دهه شصت، پدیده‌ای به نام «تشکیلات زندان» است. این ساختار درون‌بازداشتی، در ظاهر قرار بود به انسجام و ارتباط میان اعضای زندانی گروه کمک کند؛ اما در عمل مأموریتی شیطانی بر عهده داشت. جلوگیری از بازگشت نیروهای جداشده به آغوش ملت و نظام جمهوری اسلامی، تخریب اراده کسانی که قصد داشتند با نوشتن توبه‌نامه، واقعیت جنایات گذشته خود را پذیرفته و در مسیر اصلاح گام بردارند و واداشتن افراد به پایبندی کورکورانه به تشکیلات، حتی به قیمت اعدام شدن.
روش کار ساده اما بی‌رحمانه بود: اعضایی که گرایش به توبه داشتند، به دست هم‌پرونده‌ای‌های خود در قالب «کمیته زندان» تحت فشار، توهین و شکنجه روانی و حتی جسمی قرار می‌گرفتند. هدف آن بود که فرد از تصمیم خود منصرف شود، وصیت‌نامه‌ای تشکیلاتی بنویسد و با کینه از جمهوری اسلامی تا پای جوخه اعدام بایستد. روایت‌های ساخته‌وپرداخته این «شکنجه‌ها» همچنین خوراک تبلیغاتی سازمان برای تحریک سایر زندانیان و هواداران بیرون زندان می‌شد.
یکی از مسئولان شناخته‌شده این شبکه در دهه شصت، علی صارمی بود؛ کسی که سال‌ها بعد به جرم فعالیت‌های تروریستی و سازماندهی مجدد نیروها، در سال 1389 به حکم دادگاه اعدام شد.
الگویی ثابت: قربانی‌سازی و مظلوم‌نمایی
این رفتار ریشه‌دار، یعنی قربانی کردن نیروهای خودی برای پیشبرد اهداف سازمان، بارها در تاریخ منافقین تکرار شده است:
در سال 2003، پس از بازداشت مریم رجوی در فرانسه، ده‌ها تن از هواداران فرقه در اروپا به دستور تشکیلات دست به خودسوزی اجباری زدند؛ اقدامی تکان‌دهنده که منجر به مرگ چندین نفر شد و ماهیت فرقه‌ای و ضدانسانی این گروه را برملا کرد.
در سال 1397، پروژه‌ای طراحی شد که طی آن تلاش شد با پرونده‌سازی علیه اسدالله اسدی، دیپلمات جمهوری اسلامی در اروپا، ایران به اقدام تروریستی متهم شود. هرچند این پروژه با همکاری سرویس‌های صهیونیستی و برخی کشورهای اروپایی پیش رفت، اما با روشن شدن ابعاد آن و صدور حکم دادگاه بلژیک، عملاً شکست خورد.
فروپاشی در آلبانی؛ خروج خانواده‌ها و بحران تشکیلاتی
در سال‌های اخیر، منافقین در آلبانی با بحرانی بی‌سابقه روبه‌رو هستند. اعضای گرفتار در اردوگاه موسوم به «اشرف 3» به‌طور فزاینده‌ای خواهان جدایی از تشکیلات شده‌اند. تنها در هفته گذشته، نخستین خروج خانوادگی با عنوان خانواده «شاه‌کرمی» صورت گرفت؛ اتفاقی که موجی از درخواست‌های مشابه را به دنبال داشته است.
این روند فروپاشی، سران فرقه را به‌شدت نگران کرده است. آن‌ها بیم آن دارند که اگر دریچه‌ای برای خروج آزادانه نیروها باز شود، ظرف مدت کوتاهی بخش عمده‌ای از بدنه تشکیلاتی فروبپاشد. بنابراین نیازمند یک شوک تبلیغاتی و مظلوم‌نمایی تازه‌اند تا با ایجاد فضای احساسی و القای «تهدید خارجی»، اعضا را از جدایی بازدارند.
سناریوی بروکسل؛ خودزنی برای دو هدف
در همین چارچوب باید به خبر تازه مبنی بر طراحی یک بمب‌گذاری نمایشی در بروکسل نگریست. منابع مطلع می‌گویند سران منافقین قصد دارند در گردهمایی 15 شهریور خود، انفجاری کنترل‌شده – حتی در سطح بمب صوتی – رقم بزنند و بلافاصله انگشت اتهام را به سمت جمهوری اسلامی نشانه روند.
این اقدام دو هدف کلیدی را دنبال می‌کند:
مظلوم‌نمایی بین‌المللی و فشار بر اتحادیه اروپا
منافقین با علم به شرایط ژئوپلیتیکی منطقه و حساسیت اروپا نسبت به امنیت داخلی، می‌خواهند جمهوری اسلامی را به اقدام تروریستی متهم کرده و بروکسل و اتحادیه اروپا را وادار به موضع‌گیری رادیکال علیه ایران کنند. تجربه پرونده‌سازی علیه دیپلمات ایرانی در سال 1397 نشان داده است که آن‌ها در هماهنگی با سرویس‌های بیگانه، چنین سناریوهایی را بارها امتحان کرده‌اند.
کنترل نیروهای داخلی و جلوگیری از ریزش تشکیلاتی
همان‌گونه که در دهه شصت از «تشکیلات زندان» برای واداشتن اعضا به ایستادن تا پای مرگ استفاده می‌کردند، امروز نیز می‌خواهند با سناریوی بروکسل، به نیروهای خود القا کنند که «ما در محاصره هستیم»، «رژیم به دنبال نابودی ماست» و «تنها راه نجات، ماندن در تشکیلات است». به بیان دیگر، قربانی کردن چند نفر یا ایجاد فضای روانی پرهیاهو، بهایی است که سرکردگان حاضرند برای تداوم کنترل بر اعضای درمانده خود بپردازند.
نقاب مظلومیت بر چهره تروریسم
منافقین طی چهار دهه گذشته نشان داده‌اند که هیچ حد و مرزی در قربانی کردن نیروهای خودی، دروغ‌پردازی رسانه‌ای و همکاری با دشمنان ایران نمی‌شناسند. از «تشکیلات زندان» در اوین تا خودسوزی‌های پاریس و سناریوی اسدالله اسدی، الگوی رفتاری این گروهک بر یک اصل بنا شده است: فریب و مظلوم‌نمایی برای بقا.
اکنون نیز نقشه بمب‌گذاری نمایشی در بروکسل – صرف‌نظر از موفقیت یا شکست آن – در همین چارچوب قابل ارزیابی است. جمهوری اسلامی و افکار عمومی باید آگاه باشند که این دست پروژه‌ها، نه نشانه قدرت این گروهک، بلکه علامت ضعف و استیصال آن است. فرقه‌ای که روزگاری داعیه «ارتش آزادی‌بخش» داشت، امروز تنها راه ادامه حیاتش را در خودزنی و نمایش‌های خیابانی می‌بیند.
وظیفه دستگاه دیپلماسی در برابر سناریوهای گروهک تروریستی
در این میان، نقش دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران کلیدی است. انتظار می‌رود وزارت امور خارجه با تکیه بر مسئولیت‌های قانونی و بهره‌گیری از ظرفیت‌های حقوقی و دیپلماتیک موجود، گزارش رسمی و مستند این سناریوی خطرناک را به دولت‌های میزبان و نهادهای اروپایی ارائه دهد.
این اقدام باید در قالب هشدار صریح و بی‌ابهام صورت گیرد؛ هشداری مبنی بر اینکه میزبانی از گروهکی تروریستی با سابقه روشن در خشونت، خودزنی و قربانی‌سازی، نه‌تنها امنیت داخلی اروپا را در معرض تهدید قرار می‌دهد، بلکه هرگونه کوتاهی یا چشم‌پوشی از هشدارهای جمهوری اسلامی، کشورهای میزبان را در تبعات سیاسی، امنیتی و حتی حقوقی این اقدامات شریک می‌سازد.
به بیان روشن‌تر، اروپا باید بداند که هرگونه بازی خوردن در سناریوهای منافقین، نه به تضعیف جمهوری اسلامی بلکه به بی‌اعتباری و هزینه‌سازی برای خود اتحادیه اروپا خواهد انجامید. جمهوری اسلامی موظف است این پیام را با صدایی رسا منتقل کند: ایران تهدیدات را می‌شناسد، هشدار می‌دهد و مسئولیت پیامدهای بی‌توجهی به این هشدارها را بر عهده میزبانان و همدستان منافقین خواهد گذاشت.